Mentaal versus Fysiek

Het is weer zover.. Het nieuwe seizoen zit eraan te komen.. Ondanks dat ik stiekem geniet van de kortere dagen, de knusheid, kaarsjes en het excuus om lekker onder een deken op de bank neer te ploffen, besef ik ook meteen weer hoeveel impact het op mijn lichaam en leven heeft. Grappend zeg ik altijd dat het reuma-seizoen er weet aan zit te komen, maar zo grappig is het eigenlijk niet.. 

Dit jaar valt het me alleen een stuk zwaarder dan anders. Omdat ik niet meer alleen de verantwoordelijkheid en zorg voor mezelf heb, maar ook die van mijn zoon van 9 maanden. Dagen dat ik normaal wat rustiger aan zou doen en mijn lichaam zou ontzien, zijn gewoon geen optie meer. Dat ik er momenteel grotendeels alleen voor sta en geen partner naast me heb die wat taken over zou kunnen nemen, maakt het ook niet veel makkelijker. 

Helaas komen daar ook nog de schuldgevoelens bij kijken. Ik merk dat hij me soms te zwaar is en wanneer hij in zijn bedje of box ligt, en ik hem uit gemakzucht daar zijn flesje aangeef en hem zelf laat drinken. In plaats van dat ik hem, zoals gewoonlijk, lekker bij me neem om gewoon even ons momentje te pakken. Of wanneer hij wilt spelen, ik zijn spulletjes naar hem toe schop (niet hard natuurlijk ;) ) in plaats van het op te pakken en aan te geven. En wanneer ik zo nu en dan een dag douchen oversla, en hem gewoon even met een washandje opfris, omdat ik die dag al teveel met hem gesjouwd heb. 
Eigenlijk wil ik zoveel meer met/voor hem doen, en niet alleen de dagelijkse verplichtingen. Lekker met hem spelen, wat vaker de deur uit, hem gewoon even optillen wanneer hij met zijn armpjes uitgestrekt voor me zit. Kleine dingen, die uiteindelijk groot voelen. 

Ondanks alles weet ik wel dat ik ,voor mijn doen, de beste moeder ben die ik kan zijn! Het is een vrolijk en tevreden mannetje. Ik doe alles om hem te geven wat hij nodig heeft. Ik doe het met liefde en ik zou niet anders willen!  Soms vraag ik me af hoe ik het red, maar ik red het! Wij redden het!