Kraamtijd wat leuk had moeten zijn.

Vervolg van mijn eerste blog.

-----

Normaal als je kleine geboren is hoor je te genieten van je kraamtijd, het laten zien aan familie, vrienden en collega's wat voor lief klein wonder je op de wereld heb gezet. Me oudste die grote trotse broer is, die maar dol graag aan iedereen zijn kleine broertje wil laten zien. 

Ging helaas dus niet, we zaten met corona dat niet iedereen kon of aan durfde te komen. De kleine die ook controle in het ziekenhuis had of consultatie bureau. Het was ook meer waken over je kleine dan genieten.

Hij was een maand of anderhalve maand oud toen hij zijn flessen voeding alles eruit gooide. Heb nog nooit zo vaak me bed verschoont en onder de douche gestaan met mijn jongste. Eerste dag toen het zo erg was en dat we echt zaten van oké dit is echt niet goed, had ik de huisartsenpost gebeld in Dordrecht. Die vertelde dat het gewoon hoorde bij de baby dat die wel is wat kon spugen na de voeding. Waarop ik tegen in ging van dat het niet als golven eruit moet komen. Ze hadden overleg maar mocht niet komen met mijn kleine.

Volgende dag maar de kinderafdeling op gebeld met mijn vragen want bij de huisartsenpost werd ik gewoon totaal niet gehoord of geholpen. Ook al zat ik huilend aan de telefoon mocht gewoon niet komen.

Bij de kinderafdeling vroegen ze dingen waar ik nog niet naar gekeken had dus bleef dat in de gaten houden , einde middag wilde ik terug bellen maar helaas was ik te laat. Want het werd steeds erger. Volgende dag gelijk om 8 uur de afdeling gebeld. En moes per direct komen. 

Had alles meegenomen ook wat die onder gespuugd had in een zakje gedaan om het te laten zien dat dit ook geen normale kleur was om je voeding uit te spugen. Kom daar aan en ik dacht eerder aan reflux. Dacht ga naar huis met andere voeding en fles. Maar niet dus de kleine moes bloedprikken urine inleveren en echo laten maken.

Dan zit je daar alleen en dan kom ook echt alles op je af, gaat het wel goed? Mag ik zo naar huis met hem? Krijg ik andere voeding ? Wat is er aan de hand?

Had zelf niet alles bij omdat ik dacht ben zo thuis. Gelukkig kreeg ik van hun voeding voor de kleine, hun zagen na dat hij het op had ook dat het snel eruit kwam. Eenmaal klaar gingen we kijken of het zakje gevuld was om urine in te leveren. Gelukkig was dat ook zo, dus kon het potje inleveren en gelijk door naar de echo.

Ik was enorm blij dat op dat moment ook mijn vriend aan kwam. Die had eten en drinken voor me meegenomen zodat ik dat niet meer hoefde te halen. Hij ging wachten bij de echo en ik leverde snel de urine van me kleine in. 

We kregen de echo en daar zagen we dat er iets verdikt was in zijn buikje en daar zouden de dokter mee in overleg gaan dus dan zouden we het boven bij de kinderafdeling weer te horen krijgen over hoe en wat.

Toen we bij de dokter werden geroepen liet zij zien wat er nou was. Een verdikking tussen zijn maagje en darmpje in ( Ook wel genoemd: Pylorushypertrofie)

Dus dat werd een opname, ook gelijk een klap in het gezicht. Want ik ga met een kinderwagen naar huis maar zonder kind. Ik kon alleen maar huilen want dit wil geen ene ouder. Hij kreeg een infuusje voor vocht en weer een zonde maar dit keer om zijn maagje leeg te maken. En weer aan de monitior!

Volgende dag was het onze oudste naar school brengen en zelf gelijk door naar het ziekenhuis. Daar kregen we te horen dat die overgeplaatst word naar het sophiakinderziekenhuis in rotterdam (erasmus waar alles begon )

Onze kleine ging samen met papa in de ambulance naar het ziekenhuis en ik ging er met de auto achterna. Voor mij echt geen ambulance meer na mij gebroken vliezen. 

Eenmaal in het sophiakinderziekenhuis aangekomen werden we begeleid naar zijn kamertje. En het enigste wat ik nog dacht van was daar heb ik gelegen met me gebroken vliezen. Eigenlijk niet goed maar dacht dat gaat wel over. 

Daar kwam de arts die ons behandelde, met vragen en legde ook aan ons uit wat ze gingen doen. Zo hoe ze het vertelde dachten we samen dat hij pas de volgende dag geholpen zou worden omdat het al half 4 was. Maar verkeerd gedacht, die zelfde dag werd hij nog geopereerd. Om 5 uur werd onze jongste opgehaald, mijn vriend ging met hem mee naar boven. Ik kan dat niet, enigste wat ik kon was huilen. 

Niet veel later kwam de arts weer, want ze was wat vergeten te vertellen. Zodra onze jongste zijn operatie achter de rug was word hij naar de kinder ic gebracht. Mijn hart ging tekeer want snapte niet waarom. Maar omdat hij vroeg geboren is houden ze hem liever extra goed in de gaten.

Toen de operatie achter de rug was, kwam er eerst de arts vertellen dat alles goed was verlopen en hoe het gegaan was. En zodra onze jongste op de kinder ic lag mochten we er gelijk heen.

Dat was gelukkig al vrij snel. En dan zie je alleen dat hij aan de monitior zit en voor derest gelukkig geen poespas van zonde of infuus. Daar moes hij dan 24 uur blijven.

Volgende dag kwamen we aan in het ziekenhuis, was ineens zijn bedje leeg! Wij zaten echt samen te kijken van he waarom heeft niemand wat gezegd dat die verplaatst was. Maar meneer zat heerlijk bij alle zusters.

Charmeur begin nu al bijna 2 maandjes oud! Alles ging gelukkig goed met hem, als hij 3 flessen binnen hield mocht hij naar huis. En dat was 1 ding dat wij zo hard hoopte. En hij mocht inderdaad mee naar huis! De flessen bleven gelukkig goed binnen, mama en papa ook blij dat hij weer met ons mee mocht naar huis.

Toen dat achter de rug was kon ik eindelijk echt genieten, helaas nog wel met controle in het ziekenhuis en naar het consultatiebureau. Alleen kwa kraamvisite hadden wij echt bijna niemand. Vergeleken met wat ik gewend was bij de eerste. Kon toen helaas ook kort genieten van allebei mijn jongens thuis want moes al vrij snel aan het werk.

En daar baal ik echt van, de kraamtijd die je hoopte had je niet. De bezoek die je dacht te krijgen heb je niet gehad. Alleen maar door dat we in het ziekenhuis zaten en door de corona

Ik had gehoopt op heel wat anders. Thuis kraamhulp van de kraamtopper die ik ook bij me oudste had. Mijn familie en vrienden om me heen . Maar helaas liep dit heel anders dan wat ik had gehoopt.

Ben gaan werken, werd wel gevraagd heb je er zin in? Ben wel aanwezig onder het leed dat werken heet. Maar het liefst zat ik gewoon thuis.

----

Nu 9,5 maand later heb ik de man met de hamer langs gehad en loop ik nu bij een praktijkbegeleider en zit ik in de ziekte wet. De dokter en de praktijkbegeleider geven ook aan dat ik een trauma heb op gelopen met wat ik heb mee gemaakt. Krijg daarom nou ook in januari trauma hulp om dit nog beter te verwerken.

En daarom leek het mij ook fijn om het ook hier mee een plekje te kunnen geven en andere moeders mee te delen. 

Ik was heel deze periode nuchter maar eigenlijk had ik het toen beter moeten laten zien en niet zo laat.