Deel 1: Het verhaal van Jazz

Het is donderdagmiddag 1 augustus als ik verslagen door het raam van de ambulance naar buiten probeer te kijken. De ambulance broeder stelt mij vragen en lijkt mij af te willen leiden. Op schoot zit mijn zoontje Jazz van twee maanden oud.

Jazz werd geboren op mijn verjaardag en was natuurlijk het mooiste cadeautje ooit. Nooit had ik kunnen voorspellen hoe een paar weken later ons leven drastisch zou veranderen.

Het begon allemaal de zaterdag ervoor toen Jazz zich niet lekker leek te voelen. Als ik ‘s avonds laat bij hem ga kijken zie ik dat hij heeft gebraakt. Hij oogt verder rustig en ik besluit hem en het bed te verschonen. Na lekker lang knuffelen kan ik hem al slapend in zijn bedje leggen en slaapt hij de hele nacht door. De volgende ochtend is duidelijk te merken dat hij niet zichzelf is, hij heeft lichte verhoging en behoorlijk wat diarree luiers. Als ik ‘s avonds een temperatuur van 38 graden meet besluit ik toch de huisartsenpost te bellen en om advies te vragen. De huisarts geeft aan nog niet veel zorgen te hebben maar benadrukt wel dat we echt moeten terugbellen als zijn temperatuur omhoog gaat of als hij nog eens braakt. Gelukkig gebeurde dit niet en hebben we allemaal lekker geslapen.

Op maandag is hij nog niet de oude, maar hij heeft geen verhoging en geen diarree meer, ook heeft hij niet meer hoeven braken. Hij drinkt niet geweldig en slaapt wat meer dan anders, maar dat klinkt best logisch als je je niet helemaal lekker voelt. Dinsdag verloopt de dag redelijk hetzelfde als maandag tot ik een uur of 17.00 op merk dat Jazz een hele grauwe kleur heeft. Toch zoek ik er niet veel achter. Als we eenmaal met ons gezin aan tafel zitten te eten merk ik dat mijn aandacht steeds naar Jazz wordt getrokken en dat ik hem zo vreemd vind. Hij is zoveel stiller en staart wat voor zich uit. Het valt mijn man ook op dat hij niet zichzelf is. Als we tegen Jazz praten reageert hij wel alert maar niet zoals we gewend zijn met een mooie grote lach of pretoogjes. Vlak voor ik hem naar bed wil gaan brengen besef ik me ineens dat het eigenlijk helemaal niet goed voelt. Ik test nog een paar keer hoe hij reageert en besluit toch weer de huisartsenpost te bellen. Ik heb steeds meer het gevoel dat er iets echt niet goed is. Jazz kijkt me aan, maar hij lijkt er niet te zijn en als ik zachtjes in zijn gezicht blaas ontvang ik geen enkele reactie. Ik besef me ook dat ik hem al een tijdje niet heb horen huilen, op zich is hij niet zo een huiler maar hij liet ons wel goed merken als hij moe was of honger had. Ik voel me ineens erg bezorgd en regel snel oppas voor onze dochter zodat we naar de huisartsenpost kunnen gaan.

Het is mega druk in de wachtkamer van de huisartsenpost maar we vinden een rustig plekje waar we met z’n drieën kunnen zitten. Al snel komt de baliemedewerkster wat vragen stellen, ze geeft aan dat ze gaat vragen of iemand van de spoedpost vast een blik op Jazz kan werpen en dat we gelijk aan de bel moeten trekken als er iets veranderd. Jazz staart wat voor zich uit maar ziet er verder ‘oké’ uit. Na een tijdje komt er een arts van de spoedeisende hulp ons in de wachtkamer opzoeken en stelt ons meerdere vragen. Hij zegt Jazz vast kort te willen onderzoeken om te kunnen bepalen of hij direct naar de spoedpost door moet of eerst gezien kan worden door de dienstdoende arts van de huisartsenpost. Na ons verhaal te hebben verteld en er een aantal testjes bij Jazz zijn gedaan wordt er besloten dat er niet direct spoed is maar ons gevoel wordt wel bevestigd. De arts vind Jazz erg ‘tam’ voor een baby en benadrukt dat het goed is dat de huisarts hem onderzoekt. Eenmaal in de behandelkamer van de huisartsenpost komt er weer wat geluid uit Jazz. De huisarts onderzoekt de standaard dingen en ziet niks geks. Naar aanleiding van wat hij ziet en ons verhaal gaat hij er vanuit dat Jazz een virusje onder de leden heeft maar niks om ons zorgen over te maken. Het zit mij helemaal niet lekker, maar wat kun je anders doen dan vertrouwen op een arts. De dienstdoende arts adviseert ons om de volgende dag langs onze eigen huisarts te gaan en Jazz nog eens voor de zekerheid te laten controleren. We doen geen oog dicht en zien dat Jazz ook continu wakker lijkt te zijn, maar hij laat zich verder niet horen.

Woensdagochtend bel ik direct de huisarts en mogen we eind van de ochtend langs komen. We merken op dat Jazz iets meer reageert dan de dag ervoor maar we vinden hem nog steeds heel vreemd doen. De huisarts luistert aandachtig naar ons verhaal en vraagt veel door. Ze controleert Jazz van top tot teen en komt ook tot de conclusie dat ze niet veel geks aan Jazz ziet. Ze geeft aan dat ze ons verhaal wel reden tot zorg vind en het fijn zou vinden als Jazz alsnog door een kinderarts gezien zou worden. Dit geeft mij ook een fijn gevoel. Ze regelt met de kinderkliniek dat we daar naar toe mogen komen.

Eenmaal bij de kinderkliniek aangekomen krijgen we een bedje voor Jazz en wordt hij nogmaals na gekeken. Eerst door een verpleegkundige en na een tijdje komt ook de kinderarts naar hem kijken. De kinderarts geeft aan geen zorgelijke dingen aan Jazz te merken. Ze denkt dat hij een buikgriep heeft, sommige kindjes zouden daar suf van kunnen zijn. Na twee uur op de dagbehandeling mogen we lekker naar huis met het advies om Jazz te laten uitzieken. Ik voel mij de hele middag en avond wat onzeker en weet niet goed wat ik van Jazz vind. Ik probeer maar steeds te bedenken dat er meerdere artsen niks bijzonders aan hem hebben gezien. Het zal vast wel goed komen. Ik slaap woensdagnacht als een roosje, daar zorgen al die gebroken nachten met een baby van twee maanden wel voor.

De volgende ochtend vertelt mijn man dat hij geen oog heeft dicht gedaan en dat Jazz ook bijna niet geslapen heeft. Het zat hem helemaal niet lekker en hij heeft uren het internet afgestruind op zoek naar een herkenningspunt. Ik overtuig mijn man ervan dat hij gewoon moet gaan werken, het is zijn eerste werkdag na het verlof en Jazz heeft niks meer dan een griepje, dat komt echt wel goed! Mijn man is de deur nog niet uit als Jazz huilerig wordt, ik knuffel lekker veel met hem maar merk dat ik hem lastig kan troosten. De voedingen gaan ook erg moeizaam, of zeg gerust dat hij gewoon niet wilde eten. Ik twijfel om de huisarts weer te bellen maar meerdere artsen hebben de afgelopen dagen niks bijzonders aan Jazz gezien en ik voelde me toch (mede door wat onhandige opmerkingen van de artsen, waar ik in deze blog verder niet op door wil gaan) ook de ‘overbezorgde moeder’. Is er iets anders dan gister vraag ik me af, nee niet echt, ze zien me aankomen. Ik besluit niet te bellen en na een hoop inspanning weet ik Jazz in slaap te krijgen. Als ik hem wakker hoor worden loop ik naar de kinderwagen en werp een blik op hem. Ik zie dat Jazz zich anders gedraagt dan ik van hem gewend ben. Hij knijpt met 1 oogje en laat ook wat speeksel lopen, iets wat we de avond daarvoor ook op merkte. Snel pak ik mijn telefoon en film wat er gebeurd. Ik bedenk me dat we ‘s middags naar het consultatiebureau moeten, dat lijkt me een goed moment om dat filmpje te laten zien en te vragen of dat normaal baby gedrag is. Als Jazz eenmaal wakker is geworden is hij nog steeds erg huilerig. Ik besluit hem nogmaals aan te leggen en mocht hij dan nog steeds niet willen drinken dan toch maar weer de huisarts te bellen. Gelukkig begint hij direct te drinken, ik zeg nog tegen hem dat hij vast trek zal hebben na zo een tijd niet drinken. Hij geeft me een klein glimlachje en stelt mij daarmee helemaal gerust.

Als ik ‘s middags het filmpje aan de verpleegkundige van het consultatiebureau laat zien zegt ze dat ze graag wilt dat er een jeugdarts naar kijkt. Ze neemt mijn telefoon mee en komt na een paar minuten samen met de jeugdarts terug. De jeugdarts stelt me een paar vragen en zegt dan ‘ik wil je niet laten schrikken maar ik vind het op epilepsie lijken’. Ik hoor wel wat ze zegt maar het lijkt niet helemaal binnen te komen. Ze vertelt dat ze gaat overleggen met de kinderarts en dat ze eigenlijk vind dat Jazz nogmaals na gekeken moet worden. In de tijd dat zij gaat overleggen gaan Jazz en ik naar huis. Ze zou het ons laten weten zodra het plan duidelijk was.

We zijn nog geen vijf minuten thuis als de jeugdarts mij belt en zegt dat we direct naar de spoedeisende hulp mogen rijden. Daar zouden we worden opgevangen en zal Jazz nogmaals worden onderzocht. Een beetje verstrooid loop ik door het huis en pak wat spullen bij elkaar. Ondertussen bel ik mijn man die ook naar het ziekenhuis toe komt en als ik in de auto zit bel ik één van mijn beste vriendinnen om te vertellen wat er zojuist gebeurd is. Als we een minuut of drie onderweg zijn kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel om te zien hoe het met Jazz gaat en schrik ik van wat ik zie. Hij heeft weer een aanval denk ik, ik kijk om me heen om te zien waar ik de auto neer kan zetten en ren naar zijn kant van de auto. Hij reageert helemaal niet op mij en lichtelijk in paniek sta ik midden op de weg te twijfelen over wat ik moet doen. Het is mijn vriendin die nog op luidspreker staat en zegt dat ik gewoon 112 moet bellen als ik het niet vertrouw. Dat is wat ik doe, ik bel 112 en probeer constant te zien of ik weer contact met Jazz kan krijgen. Ik krijg een lieve vrouw aan de telefoon die allerlei dingen aan mij vraagt en mij tegelijkertijd weet gerust te stellen. De ambulance is echt onderweg. Ik zie hoe Jazz weer bij komt en ik voel alle spanning ontladen. Ik pak hem uit de maxi cosi en besef me dat ik nog midden op de weg sta. Ik knuffel hem stevig en besluit op de stoep te wachten. Het lijkt eeuwen te duren voor de ambulance er is en als ze er eenmaal zijn kom ik helemaal niet meer uit mijn woorden. Ik duw Jazz in de armen van één van de broeders en probeer antwoord te geven op de vragen die hij stelt. Wat is er gebeurd? En hoelang speelt dit al? Ik heb eigenlijk geen idee. De ambulance broeders zijn zo vriendelijk en ondanks dat ik er helemaal niet bij ben voel ik me gerust gesteld en veilig. Mijn auto wordt netjes geparkeerd en er wordt vertelt dat ze ons naar het ziekenhuis gaan brengen.

Daar zit ik dan, verslagen in de ambulance met op schoot mijn zoon Jazz van twee maanden oud …..