- Het leed dat tepelkloven heet -

De kraamweek. Wat een week was dat dan. Na de bevalling dan begint het, je wordt terug naar je kamer gereden en daar lig je dan. De ultieme trotse moeder te zijn. Beetje jammer dat in ons geval toen nét de nacht begon, aangezien ief om 20.52 uur geboren is, voor dat je dan gesetteld bent is het zo middernacht. De nacht van te voren al amper geslapen omdat toen de weeën begonnen. Heel de dag zo ontzettend moe zijn door de weeën heen. Mag je eindelijk gaan slapen, zit je daar met je adrenaline. Zitten is trouwens wel heel optimistisch geschreven, ik lag er namelijk bij alsof ik net overreden was door een vrachtwagen.

Ik wilde borstvoeding geven maar met een keizersnede duurt het langer voordat de melk dan op gang komt, dus het was een helse nacht. Alweer met maar minimaal slaap.

Normaal moet je 4 dagen blijven met een keizersnede, maar de volgende dag ging ik al zo snel vooruit dat de verpleegkundige zich afvroeg wat ik daar uberhaupt nog deed. Dus daar gingen we, met zijn 3e naar huis. Een rits in m'n buik, wallen tot de knieën maar wel een kindje rijker.

We kwamen thuis om half 8 savonds en daar stond een broodje carpaccio van Centraal voor me klaar. Daar had ik het al 9 maanden over dus ik denk dat Sjef blij was om eindelijk van dat gezeur af te zijn haha.

Toen kwam de kraamzorg. Wat een heerlijke vrouw was dat, lekker vlot, goede humor en ze ging meteen aan de gang. Alles klaar maken voor de eerste nacht alleen met z'n 3e. Toen kregen we het slechte nieuws dat ze alleen die avond er was, vanaf morgen zou iemand anders komen. Dus vol spanning wachten tot de dag erna.

Stipt om 8 uur was ze er, zonnebank bruin vrouwtje (zeg maar gewoon oranje) met een kort pittig kapsel. Oei. Die klik was er toch echt totaal niet, wat een nors ding was dat dan zeg. Alles wat we zeiden ging ze tegen in, ook wat de andere kraamverzorgster al had gezegd, en ze wist letterlijk alles beter. Ik heb een achtergrond als pedagogisch medewerker dus ik weet toch ook wel flink wat van baby's en kinderen. Zoals Sjef al zei, dat is er een als jij zegt "Alle wegen leiden naar rome.", zegt zij "Neee, dat is toch echt niet waar." In één woord, verschrikkelijk. Ze kon nog geen boterhammetje maken voor me terwijl ik notabene 5 dagen niet naar beneden mocht, laat staan dat er iets voor het avond eten geregeld werd. Niet dat dat nodig was, daar hadden we een hele fijne schoonmoeder voor, maar het is het idee dat telt.

Gelukkig deed Sjef ontzettend veel voor mij en ief toen ik bed-gebonden was, geen idee hoe we dit anders hadden moeten doen. Ook legde ze Sjef niks uit, ging ze bijvoorbeeld het badje doen als hij beneden was en pakte alles uit zijn handen. Dus na dag 2 had ik haar toch vriendelijk de deur gewezen.

Dus dag 3 kregen we weer een nieuwe kraamverzorgster, nou wat een heerlijke vrouw was dat. Toen pas kon het genieten echt beginnen. Super goede informatie en heel veel hulp gehad. Voor het eerst sinds de bevalling kreeg ik ook het idee dat we het goed deden, de nachten werden langzaam aan beter en we konden weer af en toe een oog dicht doen. Je snapt dan ook wel dat toen ze afscheid nam ik het gevoel had dat ik moest huilen als een baby. Gewoon omdat ik haar zo verschrikkelijk dankbaar was.

Het herstel van mijn lichaam ging rapper dan ik had verwacht, ik dacht toch wel dat een keizersnede wel heel wat meer pijn zou doen. Ja je moet rustig aan doen, en de eerste twee weken heb ik zo min mogelijk gedaan. Maar vanaf week 3 moest ik de verzorging al compleet zelf doen en dit ging prima. Traplopen en zware huishoudelijke taakjes waren nog niet van toepassing maar de rest ging vrij snel weer goed. Wel jammer dat een keizersnede niet betekend dat je vagina nog de oude is. Ook na een keizersnede moet al dat bloed er gewoon nog uit en moet je ook gewoon opletten of je niet heel je broek onder plast wanneer je niest en lacht. En dan hebben we het nog niet eens over de aambeien gehad.

De borstvoeding was in mijn geval een regelrechte ramp. Ik heb het geprobeerd maar het was in dit geval niet aan mij besteed. Het was heerlijk die eerste paar dagen. Helaas bleef ons meisje maar afvallen en kwam mijn productie niet op gang en moesten we haar dus bijvoeden met kunstmelk. Ze moest continu opnieuw aanhappen, heel lang aan de borst zitten en ze had ook heel snel weer honger door de lage productie. Als gevolg kreeg ik ontzettende tepelkloven. Man man man, wat een ellende. Na een dag of 7 was ik er helemaal klaar mee, ik voelde me echt een ontzettend slechte moeder door de omstandigheden en mijn humeur werd er niet beter op. Dus toen hadden we besloten om te stoppen met borstvoeding en volledig over te gaan op kunstvoeding. Maarja, toen was ik natuurlijk weer verdrietig dat het niet gelukt was. Daar heb ik nog best wel wat moeite mee gehad en achteraf twijfel ik ook of ik niet te snel opgegeven heb. Als we nog een volgend kindje krijgen ga ik het iniedergeval wel weer proberen en dan zien we dan wel weer.

Al met al bestond de kraamweek uit meer dan genoeg tranen, bloedende tepels, ontzettend veel emoties, heel veel gapen en flink wat aambeien. Een roze wolk zou ik het niet noemen, dit begint nu pas wat meer te komen.

Sinds deze week (week 6) slaat ze de nachtvoeding voortaan over. Ze slaapt plusminus van 12 uur tot 6 met ondertussen alleen af en toe de speen er opnieuw in te stoppen. Dus de rust hier in huis is ook weer wat teruggekeerd. Afgelopen weekend is ze zelfs voor de eerste keer uit logeren geweest bij opa en oma, zo konden papa en mama weer een keer van een drankje genieten na 9 maanden. Het is gewoon een ontzettend lief ding en we zijn echt dol en dol gelukkig met haar. Ik knuffel haar het liefst heel de dag. Dus heb je die roze wolk niet meteen, don 't worry. Bij sommige duurt dit gewoon wat langer. 😉