Groeiende buiken en kraambezoek

Begin juni kreeg ik te horen dat mijn broer en zijn vrouw een jongetje verwachten in november. Bij de zwangerschap van 8 weken hebben ze ons dat al wel voorzichtig verteld natuurlijk, maar nu kreeg het vorm. Een neefje kwam erbij, de buik van Chantal begon te groeien en mijn gevoel daarbij begon ook te groeien. Begrijp me niet verkeerd, ben onwijs blij en trots om weer tante te worden, maar zo dichtbij weer een baby vind ik spannend. Jaloersmakend kan het zijn als ik Chantal zie, een mooie groeiende buik, ze kan alles nog en geniet er ook nog van. Dat zijn emoties en situaties, die ik bij mijn zwangerschappen niet heb gekend. Dat betekend niet dat ik anderen het niet gun, dat is gewoon jaloezie omdat ik dat ook graag had willen voelen.

Maar ik ben compleet, wil noòit meer zwanger zijn, laat staan een baby!

Op 20 juni, de geboorte dag van onze Boaz is er nog een baby geboren. Martijn & Marleen zijn ouders geworden, onwijs bijzonder nieuws. Martijn is als een soort grote broer nog in mijn leven, nadat hij 9 jaar een relatie met mijn zus heeft gehad. Het nieuws voelt anders, een baby, dichtbij ons geboren. Ik voel me trots, ben blij voor ze en heb eigenlijk ook direct het gevoel om langs te willen gaan. Dit is niet ònze baby, niet ònze situatie en al helemaal niet ònze kraamtijd. Ergens voel ik dat ik een soort lucht krijg, nooit meer een kraamtijd, nooit meer kraamvrouw. De kraamtijd van Luna is een zwart gat, ik heb er geen herinneringen aan en weet ook niet wie er op bezoek zijn geweest. Het enige wat ik weet, het was vreselijk, veel tranen en ik had zoveel spijt van deze situatie. Maar nu gingen we, samen met mijn dochter op kraamvisite van Mats. Eigenlijk van binnen had ik een soort trots dat ik het aandurfde om te gaan, omdat ik geen idee had hoe het daadwerkelijk zou voelen.

Buiten het feit dat ik geen interesse kon opwekken voor Mats, omdat het simpelweg een soort blokkade gaf, was het fijn. Fijn om elkaar te zien, Martijn & Marleen te zien stralen en dat ze zonder oordeel ons op bezoek lieten komen. Het was voor mij een soort vuurdoop, maar wat ben ik dankbaar dat ik zulke lieve mensen in mijn leven heb. Ik heb Mats niet vastgehouden, Ward wel en dat vond ik prachtig. Ik nam Luna op schoot en Marleen heeft een foto gemaakt. Een foto die voor mij een gevoel van overwinning oproept, dat vind ik prachtig. 

Wel kwamen onderwerpen ter spraken als de verandering van de woonkamer en de babykamer, dat ik het zo mooi vond geworden. Waarop Martijn en Marleen tegelijk zeiden “ maar let, dat heb je in mei al gezien toen je geknipt werd”. Paniek, confrontatie en een brok in mijn keel, want ik wist er niks meer van! Bijna was ik in staat op een discussie aan te gaan dat ik het helemaal niet gezien had. Dat ze de kamers pas af hadden nadat ik was geweest, alsof ze dat zelf niet beter wisten...

In de auto terug naar huis kwamen de tranen, ontlading, trots maar ook hoeveel gebeurtenissen ik heb gemis. Dit was een klein voorbeeld, maar ook andere bezoekjes kan ik me niet meer herinneringen. Dit is een fase van rouw waar ik doorheen moet, herinneringen waar ik bij was maar niet meer bij kan.

Maar het brengt me weer een stapje dichter bij herstel, moeder zijn, minder angsten en meer zelfvertrouwen. Daarom zal ik elke dag keihard knokken om mezelf terug te winnen, want niemand heeft me gezegd dat het makkelijk zou zijn.