Donkergrijze wolk

Lang getwijfeld of ik dit wil delen of juist niet. De vraag waarom eigenlijk niet, kon ik niet duidelijk krijgen en ik wil zò graag erkenning en in contact met lotgenoten. Voorop gesteld, dit schrijf ik niet om medelijden of aandacht maar dit is de keiharde waarheid.

Weken na de bevalling van onze dochter Luna had ik neerslachtige gevoelens, voelde me angstig, somber, kon huilen om niks en was altijd gespannen. Na 7 weken ben ik naar de huisarts gegaan, daar kreeg ik te horen dat ik een “normale kraamvrouw” was. Dit waren helaas gevoelens die erbij horen, maar waarom was dat bij Boaz dan anders? Waarom kon ik vanaf dag 1 genieten van hem? Waarom hield ik onvoorwaardelijk van hem vanaf dag 1? Ondanks de hele helse zwangerschap en alle opnames? Zoveel vragen, maar ik liet het maar los. De dokter had gelijk, misschien door alle corona maatregelen dat het zo anders voelde dit keer. Naar mate de weken voorbij gingen nam de spanning, angst en huilen toe. Ik had zoveel spijt van mijn dochter, wilde constant dat ik niet bij haar in de buurt was en ook Boaz gaf me teveel prikkels. Eind januari ging het echt mis, ik kon echt niet meer alleen met de kinderen zijn want had continue angst, huilbuien en voelde me intens ongelukkig. Zelfs Luna vasthouden werd steeds moeilijker. Via mijn baas (huisarts) kreeg ik streng het advies om contact op te nemen met mijn gynaecoloog, want dit was niet wie ik was. De gynaecoloog verwees me direct door naar de psychiater en ik kreeg in samenwerking met mijn huisarts een verwijzing naar de crisisdienst GGZ. S’middags zat ik bibberend met Ward in de auto, crisisdienst... dat spookte alleen door mijn hoofd. Ik ben zò gestoord, dat ik me daar moet melden. Alles ging door mijn hoofd, pakken ze de kinderen af? Gaan ze veilig thuis inzetten? Heb ik iets fout gedaan? Ik voelde me zo intens kwetsbaar en bang. Ward was mijn rots in de branding en daar kwam binnen 2 minuten in gesprek met de behandelaar de rust bij me binnen. Ik mocht vrij praten over mijn gevoel, wat ik dacht en hoe ik me voelde, Ward en ik hebben samen wel een uur gehuild. De diagnose: een post partum depressie icm PTSS door de zwangerschap van Boaz en de fluxus bij de bevalling van Luna. Heftig, maar wat een opluchting. Ik was niet gek! Er was daadwerkelijk iets met me aan de hand. De hormonen tijdens de inleiding, de zwangerschapsdiabetes, de verdrietige bevalling met fluxus en het lage HB.. allemaal factoren wat het heeft kunnen veroorzaken. Maar laten we eerlijk zijn, ik heb heel google ondertussen wel gehad omdat ik een antwoord wil op; waarom heb ìk dit gekregen?! , maar daar zal ik nooit een antwoord op krijgen.

Ik heb besloten elke week een stuk te schrijven over het beloop. Therapeutisch voor mezelf, voor iedereen met kersverse moeders om zich heen, maar ook in de hoop dat het terecht komt bij de moeders die ook zoekende zijn naar iemand die weet hoe het voelt, die weet wat het is om een post partum depressie te hebben en de eenzaamheid daarbij. Het is by far het moeilijkste waar ik ooit mee heb gedeald. De somberheid, angst en weinig verbinding met je kinderen voelen is zo verdrietig! Op het begin werd ik overspoeld met berichtjes, kaartjes, bloemen en cadeautjes per post. 100 maal dank voor iedereen die mij zonnestralen stuurde, dat gaf me echt kracht op donkere dagen. Helaas is dit voorbij, mensen wennen aan de situatie. Maar ik zal geen seconde wennen aan deze situatie. Ik HAAT het. Ook als de zon buiten schijnt, maakt het geen verschil voor het gevoel van binnen.

Gratis advies: heb geen oordeel, want je kan noòit de rugzak van iemand beoordelen als je deze zelf niet hoeft te dragen.