DEEL 6: Het verhaal van Jazz

Ik hoopte op een soort euforisch gevoel bij thuiskomst maar niks was minder waar. Ik voelde een ongelofelijke onrust. Een onrust in mijn emoties en gevoelens. Ik ben vooral erg bang. Wat als het nog eens gebeurd, wat als ik iets mis. Wat heb ik überhaupt gemist, het kan niet nu voorbij zijn.

De eerste dagen voel ik me echt vreselijk, ik wil niemand om me heen en wil vooral niet veel uitleggen. Mensen om ons heen zijn super lief, ze willen er voor ons zijn maar ik kan het niet opbrengen. Ik ben de gehele dag zo ontzettend misselijk en onrustig. Ik kan Jazz geen seconde uit het oog verliezen en sta continu op het punt in huilen uit te barsten. We slapen bijna niet en zijn alleen maar bezig met alert zijn. Wat doet Jazz, hoe kijkt hij, hoe beweegt hij. Wat is alles ineens zo anders. 

Jazz is van mijn zoete slapende baby naar een baby vol zorgen gegaan. Hij slaapt niet langer dan 30 minuten achter elkaar door en je kunt je vast voorstellen hoe de gebroken nachten ons nog verder uit balans brengen. Ik lach een beetje als ik gebroken nachten zeg, ze zijn niet eens gebroken, we slapen eigenlijk niets. En als ik naar hem kijk als hij in zijn wipstoel zit voel ik zoveel weerstand. Ik wil niet geloven dat dit zo is, dat mijn Jazz zo veranderd is en dat ik me continu zorgen blijf maken. Ik probeer mijzelf continu wijs te maken dat ik moet genieten, mijn kinderen zijn nu klein, geniet van dit moment voordat het voorbij is. Ik doe zo mijn uiterste best, ik probeer dingen leuk te vinden ook al vind ik ze helemaal niet boeiend. Ik probeer mijn tranen in bedwang te houden en te genieten van de dingen waar ik eerder ook van genoot. Een gevecht met mezelf, elke dag opnieuw.

De mensen om ons heen begrijpen het niet, lief bedoelde opmerkingen als ‘wat ziet hij er goed uit’ en ‘wat fijn dat hij het zo goed doet’ maken mij kotsmisselijk. Hij ziet er helemaal niet goed uit en er gaat helemaal niks goed. Hij is niet dood ja, dat is het enige positieve uit dit verhaal……

Langzaam gaan de dagen voorbij en ik voel me alsmaar slechter. Ik maak me zo een zorgen. Het enige wat me op de been houdt is weten dat we na twee weken alweer op controle kunnen komen in het ziekenhuis. Het voelt alsof ik pas rust zal vinden als alle uitslagen binnen zijn en daar wacht ik dan ook zo op. Als mensen vragen hoe het gaat dan antwoord ik meestal dat het wel goed gaat. Dat Jazz zo blij is en dat wij er ook wel door heen komen…..

Stiekem ben ik heel blij als de meeste appjes stoppen. Ik wordt gek van de vraag hoe het gaat. Gek van wat ik dan moet antwoorden zonder labiel over te komen. Er is maar een klein clubje die diehard doorzet met vragen. Soms antwoord ik ze gewoon niet en wat voel ik mij gelukkig met dit stel vriendinnen die mij dan ook niet pusht. Ik besef me hoe waardevol ze zijn, om echt te willen weten hoe het met ons gaat, maar mij ook continu de ruimte te geven om te doen wat ik doe. 

Ergens binnen deze periode voel ik ook een enorme woede ontstaan. Ik voel me zo kwaad op de zorgverleners die wat mij betreft niet goed gehandeld hebben. Ik voel me zo kwaad op de wereld, op god (als die al bestaat) want hoezo, hoezo moest ons dit overkomen? Als ik al mijn woede uitraas merk ik vooral dat ik boos ben op mijzelf. Waarom kon ik mijn Jazz niet beschermen, waarom trok ik niet nogmaals aan de bel, waarom liet ik niet blijken hoe slecht hij er aan toe was. Het zijn dagen waarin mijn brein uren aan het vechten is. Donkere gedachten die proberen te winnen van de lichtpuntjes. Ik voel dat ik iets moet doen, om die donkere gedachten de baas te blijven, ik moet dat doen, voor mijn gezin. Ik besluit dan ook om mijn woede uit te schrijven en klachten in te dienen bij de instanties die in mijn ogen gefaald hebben. Hoe fijn het ook is om dit te kunnen uiten en contact te te hebben met de betrokken instanties, zo frustrerend is het ook omdat er geen oplossing of verandering van onze situatie zal komen. Wij zullen hier mee verder moeten leren leven, en zij, tja zij weten waarschijnlijk over een week niet eens meer dat wij bestaan …. 

~ Op dit moment vind ik het nog te pijnlijk, maar mogelijk zal ik later ooit iets delen over mijn woede en verdriet en wat dit voor ons dagelijks leven heeft betekent. In mijn volgende post zal ik wat korte stukjes uit mijn ‘dagboek’ delen over de periode na de opname ~