1 week geleden
Deel 4: Een gebed zonder eind
Na ademstop voor de 3e keer met de ambu naar het ziekenhuis.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis stort ik helemaal in. Al die mensen om mijn kleine mannetje, iedereen zit aan hem, mijn man is er nog niet, ik voel me zo alleen en in paniek. Gelukkig zijn er twee hele lieve verpleegsters die mij zien staan en komen snel naar me toe. Ze beginnen gelijk tegen me te praten en proberen me rustig te krijgen.
Hij doet het goed mama, jullie hebben goed gehandeld
Ik hoor haar woorden maar het dringt niet door. Het enige wat ik zie is het beeld van mijn blauwe kindje. Ik kan alleen nog huilen. Gelukkig komt mijn man inmiddels ook binnen en hij luistert het verhaal van de arts aan. We moeten minimaal een nacht blijven ter observatie zegt hij. Gelukkig denk ik, je had toch niet gedacht dat ik nu nog naar huis zou gaan alleen met hem. Na de controles krijgen we groenlicht, hij is weer goed zelfstandig aan het ademen, zijn waardes zijn goed, alleen is hij ernstig vermoeid. Logisch natuurlijk na wat er is gebeurd. Het is een klap op zijn lichaam. De verpleegkundige komt naar mij toe en vraagt of ik hem de fles wil geven, hij had immers al uren niks kwa vocht of eten binnengekregen. Ze maakte het flesje klaar en gaf hem aan mij.
Die fles… nooit gedacht dat ik bang zou worden om mijn eigen kind een flesje te geven
Ze geven mij C. aan en de tranen schieten in mn ogen. De verpleegkundige ziet het en stelt me gerust dat ze erbij blijft en zijn waardes in de gaten blijft houden. Ze drukt me op mijn hart dat het goed is voor mijn verwerking om nu wel de fles te geven. Zo snel mogelijk door met het gewone leven.
Dat gewone leven kon me echt even geen zak schelen.
Gelukkig gaat alles goed tijdens de fles. Later op de avond/nacht werden we overgeplaatst naar de kinderafdeling. Ons tijdelijke plekje, geen idee voor hoelang en wat het gaat brengen, maar we doen het er maar mee.
