De verbintenis tussen Jaime en Zoey

Even een opmerking voordat ik deze voor ons zo bijzondere blog ga schrijven: Dit gaat over het nieuwe leven van onze retenboogbaby 🌈Zoey, en het "leven na de dood"  van ons sterrenkindje ⭐️Jaime. Hoe Jaime een grote rol speelt in ons leven, hoe hij/zij weer bij ons terug is gekomen. Ik kan me voorstellen dat misschien niet iedereen hierin gelooft, of dit misschien vreemd/raar/zweverig of zelfs eng zal vinden.

Dit is echter ons bijzondere verhaal, ik geloof er zelf heel erg in, omdat ik ook erg hooggevoelig ben en in mijn leven het één en ander heb meegemaakt op dat gebied. En mijn partner en ik vinden er troost in.

Laat ik je meenemen in deze bijzondere verhalen en opmerkingen, die we van verschillende mensen hebben gehoord, vanaf al voor de zwangerschap van Zoey, en uiteindelijk als een complete puzzel samenkomen tot ruim 4 weken na haar geboorte.

Het verhaal begint eigenlijk al voordat ik zwanger was van Zoey. Hoewel we natuurlijk ontzettend veel verdriet hadden om ons lieve Sterretje ⭐️ Jaime ⭐️, wilden mijn partner en ik ook niet heel lang wachten met weer opnieuw proberen zwanger te worden. Onze redenen daarvoor, vanwege onze leeftijden (Ik ben nu 37 en mijn partner 42), en het leeftijdsverschil tussen Jack (Jack is nu 3,5 jaar).

Maar wat wij niet wisten, tot nu toe dan, is dat Jaime daar een grote rol in speelde/speelt.

De uitgerekende datum van Jaime was vorig jaar op 9 juli. Die dag was al bijzonder, maar nog een beetje extra bijzonder (nou ja, laat dat beetje misschien ook maar weg) omdat ik hoorde dat mijn overleden vader, samen met Jaime naar het licht toe liepen. (Als je benieuwd bent naar dit verhaal, lees dan mijn blog met de titel: Opa en Jaime liepen samen naar het licht).

Eind april/begin mei was ik ook even zwanger, maar dat eindigde in een vroege miskraam op 2 mei. Ook dat lijkt nu een verbinding te hebben naar Jaime en Zoey.

Zoals ik al zei, 9 juli wat de uitgerekende datum van Jaime. En de 24ste juni had ik de positieve zwangerschapstest van Zoey in mijn handen. Een nicht van mij wees mij er een tijdje terug op, dat ze zich bedacht, dat ik zwanger ben geraakt, vlakbij de uitgerekende datum van Jaime. En dat klopt zeker!

De uitgerekende datum van Zoey was eigenlijk op 6 maart. Ze is uiteindelijk eerder geboren, met 38+4 weken, op 24 februari. Omdat ik werd ingeleid vanwege een hoge bloeddruk, om zwangerschapsvergiftiging te voorkomen. Laat ik nou nog nooit van mijn leven een hoge bloeddruk hebben gehad,  dat kende ik niet van mezelf, die hoge bloeddruk. En Zoey's geboortedag is een dag later, dan de eerste jaardag van onze Jaime. Jaime werd vorig jaar op 23 februari stilgeboren.

Toen ik net bevallen was van Zoey, belden we uiteraard familieleden op om het mooie nieuws te delen.

Op een gegeven moment had ik even mijn schoonmoeder aan de telefoon. Zij woont aan de andere kant van de wereld (de Seychellen), nu nog tijdelijk bij haar broer en schoonzus (dus de oom en tante van mijn partner) tot hun eigen huis is gebouwd. De oom en tante van mijn partner zijn ook hooggevoelig (dezelfde oom die vorig jaar op Jaime's uitgerekende datum vertelde dat hij mijn vader samen met Jaime naar het licht zag lopen). De tante had ineens, nog net voordat Zoey was geboren, gezegd, het is een meisje. En ze zei, dat Jaime terug was gekomen om het "af te maken", Jaime was dus nog niet klaar op deze wereld.

En dan hoor je dat nieuws als je net bent bevallen van je regenboogbaby, wat razendsnel ging (zo snel dat mijn hoofd het de eerste paar dagen niet bij konbenen), nou, ik kan je zeggen dat ik het niet droog kon houden. En uiteraard net als je een potje aan het janken bent, komen er allerlei artsen je kamer binnen lopen, haha! Leg ze dan maar eens uit waarom je zo emotioneel bent.

Maar het gaf ons echt troost. Wetende dat Jaime een nieuwe kans kreeg, en dus graag weer bij ons wilde zijn.

En toen kreeg ik kraamvisite van die lieve vrouw, die vorig jaar ook de uitvaart van Jaime verzorgd heeft, en ook was ze degene die een aantal jaar terug het bloemstuk voor mijn vaders uitvaart gemaakt heeft.

Ook zij is erg hooggevoelig, en heeft contact met overledenen. Zij vertelde vorig jaar, tijdens het maken van de rouwkaarten voor Jaime, dat mijn vader Jaime had opgevangen, en ervoor zou zorgen.

Een week of twee voor ze op kraamvisite kwam, kwam mijn partner haar tegen toen ze haar hondje uitliet. En hij vertelde haar het verhaal, van wat wij nadat Zoey was geboren, in het ziekenhuis hoorden van de tante van mijn partner. Ze kreeg meteen kippenvel, als een soort van bevestiging van wat wij eerder hoorden.

Echter nu wist ze me eerst te vertellen, dat het rustig nu is, rondom mijn vader, en hij het daarboven nu druk heeft met allerlei taakjes. Fijn om dat te horen, dat betekent indirect dat het hier nu wel goed gaat, en hij ons niet meer zo in de gaten hoeft te houden. Toch moest ik stiekem wel een beetje lachen om de boodschap dat hij daarboven dus nu druk bezig is met vanalles.

Zij kon bij Zoey voelen, dat ze rustig/tevreden is (ervaren wij ook zo), blij en dankbaar.

En daarmee bevestigde ze, dat Jaime's lichaampje hier niet kon blijven, omdat hij/zij ziek was, door dat CMV virus, wat ik in het begin van Jaime's zwangerschap op had gelopen. Maar dat betekende niet, dat de ziel hier ook niet kon blijven.

Jaime's tijd hier, was uiteraard veel te kort, hij/zij overleed met ongeveer 17 weken in mijn buik, en werd geboren met 20+3 weken op 23 februari vorig jaar. De ziel van Jaime was dus nog lang niet klaar hier op aarde. Hij/zij wilde dus heel graag hier weer terug komen, bij ons. En dan moest het het liefst op, of iets na de eerste jaardag van Jaime gebeuren.

Mogelijk heb ik daarom ook een vroege miskraam gehad begin mei, want als die zwangerschap goed zou zijn gegaan, zou Ik waarschijnlijk ergens begin januari uitgerekend zijn geweest, dus niet in de buurt van Jaime's uitgerekende datum.

Toen hebben we (bewust of onbewust, misschien wel met sturing van Jaime) een cyclus overgeslagen. En bij de volgende werd ik zwanger van Zoey, dus net voor de uitgerekende datum van Jaime. En de uitgerekende datum van Zoey lag dus weer erg dicht bij de eerste jaardag van Jaime.

Weer terug naar de kraamvisite. Ik vertelde haar over mijn bevalling. Dat ik ervan was overtuigd dat de bevalling al was begonnen met precies 38 weken. En dat mijn bloeddruk ineens te hoog bleek, en na een aantal controles besloten werd dat ik de 24ste februari werd ingeleid, een dag na Jaime's eerste jaardag, medisch gezien om te voorkomen dat het zou overslaan in zwangerschapsvergiftiging. En dat de bevalling na het plaatsen van de schedelelektrode ineens razendsnel ging.

Ik kreeg van haar te horen, dat Zoey haast had om geboren te worden. Zoey moest dus vlakbij die eerste jaardag datum geboren worden (het liefst de dag zelf, of vlak daarna), zodat de ziel van Jaime in Zoey verder kan gaan, en Jaime zijn/haar leven hier op aarde echt kan beginnen, nu dus in onze Zoey.

Een gevoel van geluk en trots overspoelt me op het moment dat ik eraan denk, dat Jaime zo graag weer hier op aarde zijn/haar leven wil leiden, en ook bij mij,  mijn partner en Jack dat hij/zij er alles aan gedaan heeft om dat mogelijk te maken om weer bij ons te kunnen zijn. 💖