6: De pikzwarte wolk

You're off to great places

Today is your day

Your mountain is waiting

So get on your way

Dit gedichtje staat op Sam's geboortekaartje. Dat zijn 'mountain' al na 6 weken zo hoog moest worden had niemand natuurlijk verwacht.

9 juni 2022: Het leek een normale donderdagochtend. Lucy was bij haar oma, mijn man op kantoor en Sam en ik hadden het rijk voor ons alleen. Elke donderdagochtend was een badje vaste prik. Met 'ons' muziekje op de achtergrond spelend deed ik hem in bad. 'Relaxing music to put your baby to sleep, deep sleep' vond ik op Spotify. Niet dat het echt nodig was, Sam was een super relaxte baby. Hij had wel veel last van krampjes, daarom was ik hem naast de borstvoeding 2 flesjes speciale voeding per dag gaan geven en dat deed hem goed. Na het badderen gaf ik hem een flesje in de luie stoel op zijn mooie kamertje en besloot ik dat het tijd was voor een dutje.

Ik wilde nog even het flesje naar beneden brengen en liep van de trap af met Sam en het flesje in mijn handen. Ergens tussen halverwege en onderaan de trap besefte ik me dat ik een trede had gemist. Het volgende moment dat ik me kan herinneren is dat ik Sam met zijn achterhoofdje voor me op de grond zie vallen. Ik raakte onmiddellijk helemaal in paniek.

Gelukkig wist mijn hoofd nog wat ik moest doen. Hij huilt, dat is een goed teken, wist ik te bedenken. Ik pakte hem op van de grond en probeerde hem tegen beter weten in te troosten. Ik moet 112 bellen, was mijn volgende gedachte en dat deed ik dan ook. Compleet van streek probeerde ik de mannenstem aan de andere kant van de lijn te vertellen wat er gebeurd was. Dat ging niet gemakkelijk, Sam lag ondertussen in mijn armen te krijsen. Gelukkig lukte het om duidelijk te maken wat er aan de hand was. De mannenstem sleepte me door de minuten heen die uren leken te duren, voor de ambulance er was. Net toen ik ophing viel Sam in slaap. Ik wist nog snel mijn man te bellen met de mededeling dat hij nu meteen naar huis moest komen.

De ambulanceverpleegkundigen brachten meteen allerlei draadjes aan op mijn lieve onschuldige mannetje. Ik stond er hulpeloos naast, kon alleen maar toekijken en huilen. Wat heb ik gedaan? Wat ben ik voor een idioot die dit heeft laten gebeuren? Ik werd zo verschrikkelijk kwaad op mezelf. Het klinkt misschien heftig maar op dat moment kon ik mezelf echt iets aandoen. De angst voor het leven van mijn zoon en de woede naar mezelf toe, ik voelde het in elke vezel van mijn lijf.

De ambulanceverpleegkundigen vertelden dat ze niet direct iets alarmerends zagen maar dat we wel naar het ziekenhuis moesten. Het in slaap vallen hoefde ook niets ernstigs te betekenen. Ik mocht op de brancard gaan liggen en Sam lag in een deken op mijn buik. Af en toe werd hij wakker en huilde heel hard, om daarna weer net zo vlug in slaap te vallen.

Op de spoedeisende hulp stond een team klaar en Sam werd daar meteen aan de monitor gelegd. Gelukkig mocht hij wel op mijn buik blijven liggen. Eindelijk zag ik mijn man daar ook, eindelijk een vertrouwd gezicht. Er werd ons verteld dat Sam zeker 24 uur ter observatie moest blijven omdat zo'n klein kindje niet altijd meteen symptomen laat zien. Zodra de kinderarts langs was gekomen verhuisden we naar de kinderafdeling.

Sam bleef wisselend slapen en huilen. Toen het tijd was voor de volgende voeding, melde Sam zich niet uit zichzelf. Toen ik dit meerdere keren had aangekaard bij de verpleging en de kinderartsen werd ons telkens verzekerd dat dit niet abnormaal was. Maar mijn moederinstinct schreeuwde ondertussen dat er iets niet klopte.