Snap
De harde waarheid over waarom ik mijn baan in het onderwijs heb opgezegd * ‘Ik heb het gevoel dat ik word gestraft omdat ik werk’, lees ik in het artikel van RTL Nieuws afgelopen week. Mijn nekharen bereiken binnen een seconde standje kippenvel. Het bericht gaat verder: ‘de kinderopvang wordt zo duur komend jaar, dat het voor veel (alleenstaande) moeders niet meer loont om te blijven werken. En ‘gratis’ (lees dit artikel over ‘gratis kinderopvang) kinderopvang laat nog wel een paar jaar op zich wachten.’ Ik neem een slok van mijn rooibosthee en denk aan hoe ik Flip net heb uitgezwaaid op de opvang. Nog even een hartje maken met mijn vingers. Hij probeert dat na te doen, maar zijn fijne motoriek dwingt die mollige worstenvingertjes in een scheefgetekende driehoek. Ik smelt. Oké, nog een handkus en een zwaai, ik kan gaan. Ik ben blij dat ik dit ritueel kan uitvoeren, niet alleen omdat vorige week een aantal groepen genoodzaakt waren hun deuren te sluiten. Geen personeel. * * Het artikel gaat verder. De alleenstaande moeder in kwestie vraagt zich af of ze niet beter kan stoppen met werken. Ik ken deze gedachte. Toen Faas en Ole 3,5 waren, heb ik mijn baan in het onderwijs opgezegd. Mijn complete salaris ging naar kinderopvang. Sterker nog, we legden boven mijn salaris 200 euro toe. Ik werkte als docent Nederlands in het voortgezet onderwijs, en hoe geweldig ik het ook vond, het was niet bepaald ‘een walk in de park’ waar ik -zoals je wel eens hoort- even lekker kon bijkomen achter mijn laptop om weer op te laden van alle drukte thuis. In tegendeel: vaak stond ik hallucinerend van vermoeidheid voor de klas, kwam overprikkeld thuis en naast alle zorg voor de kinderen, belandde veel werk – 60 leesverslagen nakijken en lessen voorbereiden- op mijn bord in de avonduren, na het spitsuur. * * Een van de vrouwen in het artikel zegt ‘dat haar halve salaris naar de opvang gaat en ze dan net zo goed kan thuisblijven’. My thoughts exactly destijds. Voelde het empowering om mijn baan op te zeggen? Nee. Voelde het alsof ik weer terug werd geworpen naar de jaren ’50 met een ruitjesschort om mijn middel? Ja. Werd ik nu écht gelukkig van de hele dag Dikke Dik voorlezen en circusje spelen? Mwah. * * Voelde het als de enige beslissing die ik toen kon maken? Absoluut. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Een torenhoge werkdruk om uitgeblust maandelijks toe te leggen om te kunnen werken? Daar bedankte ik toch vriendelijk voor. * * Ik had makkelijk praten. Mijn man kon de lasten van ons gezin in zijn eentje dragen. Dus daar gingen we. Terug naar de traditionele verdeling van het jaar nul. Inmiddels heb ik een eigen coachpraktijk voor drukke mama’s die beter met hun tijd willen omgaan. Maak ik me hard voor gelijke verdeling tussen zorg- en werktaken. Strijd ik mee tegen de loonkloof. En ben ik voor ‘gratis’ kinderopvang (met een flinke salarisverhoging voor de pedagogisch medewerkers). Zodat iedereen die dat graag wil, kan blijven werken en haar ambities kan waarmaken. En werk niet wordt ervaren als straf, maar dat het daadwerkelijk iets oplevert. Voor iedereen.
Laura Hogendoorn - Hoofdredacteur Mamaplaats's avatar

Goed dat je hierover schrijft!! Lees graag meer hierover. Liefs, Laura

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.