Snap
3,5 JAAR VAN MIJN LEVEN. Alles rond ons heen veranderde, en misschien wij zelf ook wel. Na altijd maar te hebben gezegd dat wij NOOIT kinderen zouden nemen zou zo'n kindje misschien best wel leuk zijn. Met de jaarwisseling van 2008/2009 hebben we de pil ritueel verbrand, we gingen er voor, we waren klaar om ouders te worden. Na 6 maandan nog niks ben ik naar de huisarts gegaan en wilde ik een doorverwijzing naar de gynecoloog, dat vond mijn huisarts te vroeg, we moesten het maar langer proberen. Nou hield ik voet bij stuk en zat dus een week later bij de Gyn. Na een traject van een aantal maanden met testen en onderzoeken bleek ik PCOsyndroom hebben, te weinig vrouwelijke hormonen waardoor je eitjes niet groeien en ze maar als kleine druiventrosjes bij elkaar blijven hangen. Dus ook geen eisrong en ook nog een veel te dik baarmoederslijm waardoor de cellen niet kunnen aankomen bij het eitje. Al met al koste het me 3 jaar van mijn leven met het slikken van hormnen, onderzoeken om mijn eileiders door te spuiten, prikken voor een eisprong, hormonen ook maar gaan prikken. De klok er op bijhouden wanneer het de beste tijd was om sex te hebben.........ppppppfffff het werd er allemaal niet leuker op. Maar goed we kregen de optie om met kunstmatige seminatie te beginnen, ze zoeken dan het beste zaadcelletje en die plaatsen ze dan bij mij als mijn eicelletje het best is. Dit mochten we 6 keer proberen, dus dat gingen we achter elkaar doen want dan zouden we over 6 mnd klaar zijn met alles, of we waren zwanger of we stopte met alles. Dan is er iets waardoor ik niet zwanger "mag" worden en dan ga ik dat niet verder doorzette om misschien in ellende te komen, van miskramen of weet ik veel wat! Maar goed, de 3de poging was raak, de eerste echo was met 9 weken en er klopte al een hartje, en ik vertelde mijn Gyn dat het een meisje zou worden. Hij moest vreselijk lachen maar ik vertelde hem dat hij het maar op de staties moest schrijven, voor later! Mijn zwangerschap verliep prima, niet ziek geweest wel heel zwaar geworden, maar ik genoot er echt van! En ja hoor, bij 17weken wisten we het geslacht...... een meisje!! Mijn nichtje wilde dat we ze een naam gaven, om haar al te kunnen aanspreken en zo verzon zij, Roosje. De hele zwangerschap deed Roosje het prima en ik ook. Ik kreeg op 4 februari 2012 in de ochtend buikkrampen en had eerst niet door dat het weeen waren. Nog met de hond gelopen over de sneeuw en het ijs, nog boodschappen gedaan, en weer met die hond gaan lopen, ik was wat onrustig. Naar het ziekenhuis voor controle maar alles was goed, ik had weeen en 3cm ontsluiting. Ga maar lekker naar huis, lekker onder de bouche en naar bed, dit kan nog wel ff duren. Zo gedaan, maar ik werd rond 2 uur wakker, ben onder de douche gegaan, heb me nog een beetje willen fatsoeneren met een scheermesje daar beneden en toen toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Ik heb mijn zusje gebeld want die wekt op de kraamafdeling en zij zou Roosje halen. Ik mocht heerlijk aan de pijnstillers hangen en in de ochtend kwam Roosje een beetje in de problemen, d'r hartactiviteit werd wat minder en ik moest gaan persen. Het probleem was dat ik nog geen persdrang had, het voelde zo niet goed om te persen, ik dacht straks floept alles erui wat er niet uit hoort te floepen. Maar na 3 keer hard persen moest ik heel even rustig aan doen zodat mijn zus ook echt Roosje kon pakken en ze haar zo ter wereld kon laten komen. En daar lag ze dan, een klein mensje, op mijn dorst, je weet ook gelijk wat onvoorwaardelijke liefde is! Nikki Roos de Gast 5-2-2012

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.