Half mei, mijn eerste moederdag, maar ook mijn eerste moederdag zonder moeder. Mijn zoontje zat niet lekker in zijn vel en ik heb gewoon niet kunnen genieten van die dag. Overal om mij heen zag ik mensen hun moeders bedanken en (waarschijnlijk omdat ik er extra op lette) heel erg vaak ook bedanken voor de hulp met de kinderen. Op dat soort momenten moet ik toch altijd nog even slikken.. Het gemak waar zelfs op internet adviezen gegeven worden over je kinderen even naar opa en oma brengen zodat je wat "Quality-time" met je partner kan hebben, of dat het gewoon ontzettend leuk is voor je kinderen.. Het gemak waarmee het vaak als vanzelfsprekend wordt beschouwd dat dit kan. Wat zou ik dat graag gehad hebben de afgelopen maanden. Wat miste ik de vanzelfsprekendheid toen mijn zoontje wekenlang eigenlijk alleen maar kon huilen en niet wilde drinken, van een moeder die langskomt om je even te knuffelen, om er gewoon te zijn, om even te helpen met het huis schoonmaken of alleen al maar te zorgen dat we in ieder geval avondeten hadden. Maar vooral ook het kunnen stellen van vragen: Hoe was dat bij jou vroeger mam? Hoe was ik? Ik had ontzettend veel behoefte aan haar ervaringen en steun, en ook mijn man gaf aan dat hij haar ontzettend miste op die momenten. Ik weet ook dat niet iedere moeder hetzelfde is, maar ik weet wel dat mijn moeder precies had aangevoeld wanneer ik (of wij) even extra steun of advies kon gebruiken en dat ze dan was langsgekomen met haar schoonmaakspullen en eierkoeken en avondeten om alles net een beetje makkelijker te maken.