Net voor kerstmis heb ik een nieuwe spiraal laten zetten. Ik hoop dat deze spiraal me toch wat meer vertrouwen geeft. Als ik op controle ga bij de verloskundige zegt ze me dat ze een bijscholing van de spiraal heeft gehad. Soms kan het zo zijn dat je vitamine te kort hebt, wellicht dat ik dat heb. Dus even checken voor de zekerheid. Al mijn waardes waren goed. Ook mijn bekkenbodem werkte niet meer naar behoren, met wat oefeningen is dit ook weer goed gekomen. Maar in mijn hoofd heb ik hier toch nog wel wat last van. Ik kan er niet altijd goed over praten. Ben mezelf niet. Stil, neutrale emoties, of juist heel snel boos/geïrriteerd. Ik moet hier iets mee doen van mezelf. Ik wil dit niet. Dus heb ik een afspraak staan bij de praktijkondersteuner. Wie weet helpt me dit. Mijn wens voor drie kinderen was er altijd al. Ik was net bezig met het afsluiten hiervan. En toen overkwam me dit. Ik denk dat het daardoor veel en veel moeilijker is om het te verwerken. 

Donderdag 5 november 2020 een dag om nooit meer te vergeten. Ik sta om 17u in de keuken om voor ons gezin eten te koken. Ineens komt daar een pijn opzetten, tintelende pijn. Al eerder deze week dacht ik dat ik een blaasontsteking voelde aankomen dus ik pak een aantal glazen drinken zodat het misschien wat zakt. Tijdens het koken wordt de pijn erger en kan ik niet meer recht staan of zitten van de pijn. Ik maak toch het eten af en kruip mijn bed in. Ik bel een vriendin af waar ik mee ging lopen. Zij oppert om de huisartsenpost te bellen maar ik kijk het toch nog even aan. Inmiddels heb ik een paracetamol genomen maar het lijkt niets te helpen de pijn wordt erger. Ik besluit om toch te gaan bellen en moet dan ook langs komen en urine meenemen. Eenmaal op de behandeltafel gaat het snel. Ik word goed onderzocht en de arts en assistent zijn onwijs vriendelijk. Ze vragen of ik alleen ben, ja, eigenwijs als ik ben ben ik alleen gegaan ook makkelijker met de kinderen en pijn heb ik toch of ik nu rijdt of er naast zit. De huisarts vraagt of ik zwanger kan zijn. “Nee, ik heb een spiraal” toch gaan ze een test doen omdat in mijn urine geen ontstekingswaarde te zien zijn. De huisarts en assistent gaan even weg en komen als een speer weer terug. “De test is positief en ik vermoed dat je een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebt.” De gynaecoloog wordt gehaald en je krijgt een echo. Ik bel mijn man zodat hij mijn kant uit kan komen. Hij is er al snel en ik word gebracht naar de verloskamers. Hier word bloed geprikt en moet ik nog even wachten voor een echo. De afdeling wordt opengegooid voor me en ik mag gaan liggen om te kijken. In mijn rechter eileider is veel bloed te zien en zien ze een verdikking zitten. Conclusie meteen opereren alles verwijderen. Ik wordt weer naar mijn kamer gebracht waar na drie keer prikken een infuus wordt aangebracht. Mijn man gaat naar huis om spullen te halen en de kinderen ergens onder te brengen. Als ik een berichtje krijg dat hij weer richting het ziekenhuis komt krijg ik tegelijkertijd te horen dat ik kan vertrekken naar de ok. Als ik daar aan kom stellen ze me nog wat vragen en stelt iedereen zich aan me voor. Als ik wakker wordt lijkt het net alsof ik droom. Maar als ik dan om me heen kijk is niets minder waar. Het is echt gebeurd! Ze hebben gas in mijn buik gespoten om overal goed bij te kunnen en een sneetje extra omdat ze er net niet bij kon. 600ml bloed is er uit mijn buik gehaald. Mijn eileider was gesprongen en verwijderd met het embryo. 7 tot 10 weken zwanger was ik, en ik heb daar niets van gemerkt, hoe kan dit nu? Nu ben ik lekker thuis in mijn eigen omgeving, rusten, rusten, rusten. En wat ben ik duizelig zeg. De pijn is weg, gelukkig. De eileider is voor onderzoek opgestuurd en op 30nov krijg ik hier de uitslag van. En mijn spiraal? Nou die zit nog steeds op dezelfde plek, hij zit schijnbaar goed. Maar ik heb er nog maar weinig vertrouwen in, maar wat dan? Daar ga ik me nog eens in verdiepen. Maar niet nu, nu herstellen en verwerken van dit alles

morgen is het zo ver mijn zoontje van 11 weken gaat wennen op het dagverblijf waar hij dadelijk 2 dagen heen gaan. Heb ik er moeite mee ja een beetje! Maar ik weet ook dat hij voor 100% in goede handen is, ook omdat het ook mijn collega's zijn. En volgende week is het ook voor mij zo ver, ik mag gaan werken, heb ik er zin in?? Ja en Nee, ja omdat ik al 28 weken thuis zit (door bekkeninstabiliteit) en Nee omdat het voor mij erg wennen wordt na een half jaar thuis zitten en ik hoop dat het me gaat lukken zonder al te veel pijn... Want doe ik thuis al iets te veel dan heb ik weer last van mijn bekken...