Destijds maakte ik het mezelf lekker makkelijk en ging ik naar onze plaatselijke bakker een hele resem taarten halen. Lekker maar echt vernieuwend is het niet. Met wat opzoekwerk en goede moed besloot ik zelf de handen uit de mouwen te steken. Vanaf heden zou ik zowat alles dat op tafel zou komen zelf hebben gebakken.

Kerngezond maar nogal onverwacht kwam Cysse ietsje te vroeg ter wereld na een voorspoedige bevalling. De eerste kraamdagen gingen voorbij in een roes. 's Nachts werd ik regelmatig wakker en staarde ik naar die wondermooie baby in mijn armen, tranen stromend over mijn wangen. Niet langer heerlijk veilig in mijn buik, niet langer zijn stampjes binnenin. 

Mijn eerstgeborene kwam te vroeg ter wereld. De eerste uren lag ze niet op mijn warme borst waar ze mijn harttonen en vertrouwde stem aanhoren kon. Ze lag alleen, vast aan draden. Vervelende biepen overal. Aanrakingen gelinkt aan pijn. Wanneer ik de eerste foto's terugkijk zie ik een totaal verkrampt en overwelmd kindje. Ze kreeg de best mogelijke zorgen, daar ben ik me bewust van. Zonder de interventies had ze het nooit gered. Maar pijn en overprikkeling is haar eerste ervaring op de wereld. Dat kan ik vandaag wel (h)erkennen maar destijds was ik er blind voor.

Het was donderdag omstreeks 16 uur. Ik had in de voormiddag geknutseld met de meiden, een namiddagje was gevouwen en een confituurtaart gebakken. Samen met Mylle plofte ik me op de bank. Hij kwam gelijk bij me op schoot. Of toch een soort van, veel plaats naast die buik was er immers niet meer. Ik knuffelde hem intens en beet zacht in zijn kin. Hij gierde het uit! 

Het was echt even wennen, jou in mijn armen hebben terwijl in mijn hoofd je nog een maandje lekker in mijn buik 'moest' zitten. Bij Juna werd ik ingeleid op 40 weken en bij Mylle begon de bevalling pas op 42. Vroedvrouw en gynaecologen waren unaniem, de baby zou zeker niet komen voor datum.  

Vandaag was extra moeilijk. Ik moest met Emma gaan praten en voorstellen om een andere meter te kiezen. Verdomd pijnlijk voor haar maar naar mijn gevoel de enige, juiste keuze. Zo kon het niet langer verder. Omgaan met twee geliefde die steeds ruziemaken is geen pretje. Dit heb ik vroeger genoeg gezien. Haar reactie was minder erg dan gedacht. Ze vond zo jammer, maar leek het wel te begrijpen waarom ik die beslissing nam. 

Ik was amper 15 lentes toen Emma geboren werd. Ik woonde nog thuis, zat nog op school. Over de hele ziekenhuisweg van Emma nog gezwegen. Met de biologische papa had ik gebroken en veel familie had ik niet. Op school had ik een net van klasgenootjes die altijd bereid stonden met raad en daad. Éen daarvan vroeg ik als peter, de andere bood haar meterschap aan, die ik met veel liefde aanvaardde.

1. Pompoenlasagne

Samen met ons derde kind kwam er bij ons gezin orde en structuur mee naar huis (jaja, wie had dit ooit van ons gedacht). We merkten dat zonder een duidelijk plan we gewoon nérgens meer op tijd geraakte, of gewoon zelfs helemaal niet.