Bijna 5 jaar terug zaten de kansen tegen. Ik voelde me ziek op 11 weken zwangerschap en de test die de week daarop volgde bevestigde het: ik was bij de 2% vrouwen die een primo-infectie van het cytomegalievirus (cmv) te pakken kreeg tijdens mijn zwangerschap. Al snel krijg je te horen dat 10-15% besmette kinderen symptomen overhouden aan die besmetting. En de ergste momenten voor de besmetting? Rond conceptie of in het eerste trimester.

Het telefoontje van het secretariaat van de gynaecologe sloeg dus in als een bom. Toch vertrok ik die middag nog naar het werk. De terugkeer thuis, de eerste klap. Ik hou van cijfers en data als houvast. Ook toen ging ik naarstig op zoek naar studies over wat de kansen nu precies zouden zijn. Is het nu 5, 10, of 25%?
Er volgde een doorverwijzing naar UZ Gent, waar de gespecialiseerde gynaecologe echte houvast bood "ik zie geen afwijkingen, en echt waar, als ik die niet zie (speciaal toestel en zo!) dan komen de kindjes er typisch goed uit. Geloof me en stuur me een kaartje bij geboorte. "
We besloten de zwangerschap verder te zetten maar de schrik liet me niet meer los. Bovendien voelde ik me erg moe, maar goed, cmv is dan ook een zustervirus van klierkoorts.