Vol ongeloof keken mijn vriend en ik naar een positieve test op 22 januari 2020 in mijn handen. Ik dacht dat ik weken ziek was, ik was op een prachtige Turkse verlovingsfeest geweest en natuurlijk veel gegeten en werd die dag erna ziek. ik dacht dat ik gewoon maagpijn had van dat vele eten, maar dat bleef een week aanhouden. Toen mijn vriend de test had opgehaald heb ik het nog 2 dagen uitgesteld, bang voor het resultaat. Ik deed hem in een kopje en zag gelijk dat hij naar de plus ging, super zwanger! Ons geheimpje tot en met week 18 geheim gehouden voor de buiten wereld. Sommige wisten het maar hielden het stil. Ons geheimpje, stiekem kleertjes kopen, stiekem echo afspraken wat was dat spannend. En toen kwam Corona om de hoek kijken, ik moest alleen naar de 20 weken echo, wat een behoorlijke domper vooral voor mijn vriend. In die periode kwam ik in een groepsapp van uitgerekend in september, wat heb ik ook veel aan deze meiden gehad (en nog steeds), allemaal in het zelfde schuitje. Mijn vader was 1,5 jaar ziek, had kanker. Zijn immunotherapie stopte rond maart, wat was dat vreselijk nieuws ( hij was uitbehandeld). Zijn strijd tegen kanker ging door, vol pijn en vol vechtlust. Wat een sterke man. Het was verdriet en vreugde door elkaar heen , ik zwanger en hij ziek. Ik voelde mij bezwaard en hield mij bescheiden op de achtergrond als het over mijn zwangerschap ging. Ik vond hem belangrijker dat alles goed zou gaan, en dat we als gezin boven op zouden komen. Helaas verloor hij zijn strijd op 22 juni 2020 toen ik rond 29 weken zwanger was in het ziekenhuis. Wat volgde was een periode van verdriet en stress, dingen regelen. Ook zorgen om mijn moeder en zusje hun verdriet, deed mij pijn. Verdriet dat hij niet zijn kleinzoon zou kunnen vasthouden, dat besef kwam ook bij hem paar dagen voor zijn overlijden, heeft hij dat nog naar mij benoemd, hij was verdrietig en overstuur ik ben bij hem op bed gaan zitten en zijn hand vast gaan houden en gehuild. Ondanks alles ging het met de baby goed, wat een zegen. Ik stopte eerder met werk want het werk in de zorg werd mij te zwaar en dan ook nog de geestelijke belasting. Op het laatst kreeg ik een hogere bloeddruk, ik liep gewoon bij een normale verloskunde praktijk in Sneek. Ik vertelde dat ik mij soms benauwd voelde en pijn. Verloskundige zag dat mijn bloeddruk aan het stijgen was. Ik werd door verwezen 2x naar het ziekenhuis. Bij de 2e keer verwijzing hebben besloot het ziekenhuis dat ze mij in het ziekenhuis onder controle zouden houden. Ik had steeds licht afwijkende waardes. Thuis kon ik slechter liggen en slapen, ik rustte niet meer. Begon meer vocht vast gehouden en was duizelig. Ik had vaak pijn aan de rechterkant boven mijn buik uitstralende naar me schouder/rug. gynaecoloog drukte me op de hart als ik weer pijn zou krijgen moest bellen! Ik was te hard voor mij zelf. Je denkt elke vrouw die op haar eind zit heeft zulke klachten. Op vrijdag 15 augustus in de avond, mijn vriend ging snel even naar de supermarkt en ik kreeg acuut vreselijke koliek pijnen weer op die plek. Ik belde de verloskunde, ik moest meteen komen. Gelijk aan de ctg. Baby niks aan de hand alleen ik had de pijn, maar aan het infuus en een nacht blijven. Dag erna eind van de middag mocht ik naar huis, helaas mijn baby shower gemist. Die stond voor die dag gepland. Zondag ging goed, en ik was weer actief maar wel echt dikke kuiten en enkels. Maandag zou ik weer afspraak hebben rond 14:30 in het ziekenhuis, en weer werd ik maandag ochtend wakker met pijn. Heb gewacht tot 14:30 ik dacht ach moet toch al ziekenhuis. En ja hoor werd opgenomen, bloedwaardes weer licht afwijkend. Daar zat ik dan in het ziekenhuis op de kraamafdeling, met vreselijke pijn. Voelde me helemaal verpieteren, ik kreeg meer pijn, dat ik mij machteloos voelde en in mij eentje moest huilen, de nachtzuster zag dat ik gehuild had en bracht mij een kruik. Kon ook een soort morfine prik krijgen maar door de slechte ervaring met mijn vader wou ik die absoluut niet. Donderdag 20 augustus , ondanks Corona heb ik toch bezoek gehad, een familie vriendin kwam langs en een tante. Ik kon mij moeilijk concentreren op de gesprekken, ik had pijn. Na het avond eten voelde ik een vreselijke kramp in mij nek en aan de andere kant ook. Ik vertrouwde dit niet, ik alarmeerde de verpleging en zei dat ze NU mijn bloeddruk moest opmeten, ze schrok hij was 160/100. Arts kwam begon mijn reflexen te testen en merkte dat ik iedere moment een insult kon krijgen. En toen ging alles snel, ik werd naar afdeling verloskunde gebracht, kreeg infusen in beide handen en er werd van alles aangehangen. Mijn vriend was aan het werk en moest naar het ziekenhuis komen. Ik was heel bewust wat er om mij heen gebeurde. Ik kreeg een magnesium kuur waardoor mijn hele lichaam een kwartier lang brandde, ik voelde de vloeistof door mijn hele lichaam. Ze deden dat zodat ik geen insult kon krijgen. De hele kamer in het donker met personeel om mij heen. Ik begon ook over te geven, ik hield niks meer binnen, geen vocht of vast voedsel. Ik begon op te zwellen. Mijn nieren kon het vocht niet goed meer kwijt, ik kon amper meer praten, en werd constant geprikt door het LAB. Omdat ik in een HELLP syndroom aanval zat hoopte ze dat het afzakte en wouden ze me inleiden, ze wouden een ballonetje plaatsen. Dat zag ik totaal niet zitten mijn lichaam was op, ik voelde instinctief dat dit niet de juiste keuze was. Waarschijnlijk zou ik te zwak zijn en onnodig pijn lijden en dan alsnog een keizersnede. Ik ging zo snel achteruit dat mijn moeder en zusje de volgende dag mochten komen. Ik kon niet meer zo goed praten, mijn lichaam was op. Ze bleven mij bloedwaardes controleren, overdag en snachts, werd constant geprikt. Ik ging alleen maar achteruit ook de bloedwaardes waren niet hoopvol meer. Mijn vriend raakte gefrustreerd en zei er moet iets gebeuren baby moet eruit! Enigste wat ze nu konden doen is een keizersnede, maar dat was een ernstig hoog risico. Mijn bloedplaatjes werden minder, ik kwam onder de blauwe plekken te zitten van het prikken. Mijn vriend probeerde mij nog kwark en drinken te geven maar er kwam njks meer in. Artsen gingen in overleg met Groningen, uiteindelijk hebben ze besloten om toch een keizersnede zaterdag 22 augustus te doen. Louis zou geboren worden met 37+1. Vanuit Groningen kwamen bloedzakken met bloedplaatjes, als die er waren werd er gelijk een spoed keizersnede gedaan. Ik was verdrietig maar ook realistisch voor de conseqenties. Ik zei: laat mij asjeblieft niet dood bloeden tegen het personeel. Ze hadden mij dat natuurlijk niet verteld dat DAT zou gebeuren maar door eigen kunde wist ik dat wel. De bloedplaatjes moesten tussen de 150-400 zijn, die van mij was voor de keizersnede 28. Eindelijk de bloedzakken waren binnen, ik mocht naar het OK gebracht worden, geblinddoekt (bang voor een insult door het licht) werd ik naar het OK gebracht. Die ochtend werd ik ook met lever pijn wakker. Mijn vriend mocht mee naar de OK ondanks dat ik mijn vriend mocht mee naar de ok maar ik een algehele narcose zou krijgen. Ik zou onze zoon niet geboren zien worden. Ik zei tegen mijn vriend asjeblieft zorg goed voor kipnugget( onze bijnaampje voor ons kindje) ". Ik was bewust dat ik misschien niet uit de narcose zou komen. Ik werd onder algehele narcose gebracht. Voordat ik onder narcose ging zei ik nog tegen de artsen: asjeblieft jullie gaan je best doen hè? Ze geruststelde mij maar hoorde in hun stemmen de medelijden. Ik werd wakker met een ijsraketje in mijn mond op de IC. Ik had geen tijdsbesef, ik probeerde te vechten tegen de slaap. Eenmaal toen ik wat ontwaakte kwam mijn vriend, met een foto die gemaakt is door de kinderafdeling. Mijn zoon op de foto, wat gek! Later op de avond kwam mijn vriend met iemand van de kinderafdeling met mijn zoon Louis bij mij op de IC. Wat bijzonder, hij werd bij me gelegd, ik voelde gelijk binding. Daar was hij dan eindelijk!!!! Louis lag 2 dagen op couveuse maar hij deed het super, ik kon via een webcam naar hem kijken, de IC verpleging zette hun computer bij me neer zodat ik naar hem kon kijken. Eenmaal terug op de verloskunde werd ik goed in de gaten gehouden, ze zijn geschrokken niet alleen van deze levensbedreigende situatie maar tijdens de operatie zagen ze ook dat mijn lever heel groot was 22 cm maar liefst, daar kwam dus de pijn vandaan! Ik had ook ernstige leverstoornissen. Ze brachten Louis vaak langs zodat ik kon binden met hem, wat een mooi en fijn knulletje is Louis. Mijn vriend ging vaak bij hem langs, luiertje verschonen, in bad doen, binden huid op huid, cupjes geven. Dit voor hem alles op de OK was voor hem ook intensief en heftig. Ik heb een week lang daarna op de kraamafdeling gelegen, ik kon niks. Mijn lichaam was zwak, het had een streepje achter. Maar ik wou dingen doen, ik wou douchen, ik dwong mijzelf te knokken op snel herstel, zodat ik naar huis kon. Vreselijk dat personeel mij moest wassen op bed, maar ze hadden alle begrip. Ze waren super lief! Personeel van het ziekenhuis waren super trots toen ik uiteindelijk toch borstvoeding gaf, er kwam gewoon melkproductie op gang! Ben nu alweer een week thuis, we hebben extra couveuse zorg gekregen van een hele lieve kraamhulp, zodat we onze ritme thuis kunnen vinden. De huishoudelijke taken mag ik niet doen, mijn handen jeuken en soms doe ik wat, maar merk dat mijn lichaam aangeeft dat ik te ver ga, het herstel gaat lang duren. Langer als een normale kraamvrouw. huisarts is geweest en de verloskundige 2 keer. Louis doet het als baby super, wat een zegen. Wij hebben eind september een eind gesprek met het ziekenhuis over alles wat er gebeurd is. Alle gynaecologen heb ik gezien, deze bijzondere casus zien ze alleen nog in verloskunde boeken. En heb ook een afspraak met de internist, even goeie check van mijn organen omdat ik door de hellp ernstige leverstoornissen had. Het bijzondere aan dit is dat vrouwen met HELLP syndroom dit vergeten, ik niet. Ik kan dit allemaal vertellen, en denk ook dat dit kracht is, ook voor verwerking. Het ziekenhuis heeft alles gefilmd zodat ik momenten niet vergeet, heel fijn om dit terug te kijken samen met mijn vriend. Wij zijn heel blij met Louis, en dankbaar dat hij gezond is en dat ik er nog ben en een moeder voor hem kan zijn❤️