De was stapelt zich op, want zo'n 15keer per dag heeft dat kleintje propere kleding nodig.
Beetje overdreven, maar roll with it...
Een maaltijd bestaat uit minute soepjes, want tijd of fut om te koken is er niet.
En wat is die winkel plots zo ver...
Haren in een dot en absoluut geen make up.
Let's face it buiten komen is gewoon niet meer mogelijk.

Heel onverwachts werd ze zwanger.
Ze had nochtans van de daken zitten schreeuwen dat ze nooit kinderen wou.
Toch ging ze met volle moed aan haar avontuur beginnen.
Ze is de eerste vriendin van me die een kindje krijgt, dus ik was zo blij dit met iemand te kunnen delen.

Voor haar was ik ook de enige die het allemaal al had doorgemaakt, dus ze vroeg ALLES eerst aan mij.
Wat mag ik eten? Wat mag ik allemaal niet doen?
Wanneer leg ik mijn lijst? Wat zet ik er op? Elektrisch of manueel?
Alles wat ik super vond om te doen en op te zoeken tijdens de zwangerschap kon ik volledig terug doen.
Zonder alle ongemakjes die erbij kwamen!

Waar we vroeger het altijd maar hadden over de feestjes, zagen over onze mannen of het werk, komen er nu alleen maar gesprekken over zwanger zijn en kindjes hebben.
Zo'n mooie periode in je leven moet je kunnen delen met iemand.
Het heeft een band tussen ons geschept, die dieper gaat dan mijn andere vriendschappen.
<3 

Op zich hadden we nog vrij veel geluk met onze nachten.
Lucas viel altijd mooi in slaap en werd enkel om de 3u wakker om te eten.
Sommige ouders hebben het veel slechter, maar toch weegt het door na een tijdje.
Zeker omdat het overdag al vrij zwaar was, keek ik toch elke avond uit naar mijn bed.

De eerste dagen was mama heel zijn wereld, maar dat was snel voorbij.
Plots kon ik hem niet meer stil krijgen.
Vanaf de moment dat papa buiten stapt tot hij terug binnen komt, schreeuwt Lucas de longen uit zijn lijf.

Dag 1:
Helemaal omvergeblazen door een tsunami van liefde.
Ja hoor, die roze wolk is hier volledig aanwezig!
Ik kan maar niet stoppen met naar mijn zoontje te staren.
Al heel snel heb ik door dat hij niet van me weg wil, maar mijn lieve schat ik ook niet van jou.
Ik wil geen seconde mijn ogen toe doen, ik wil gewoon naar je staren dus lig maar mooi bij je mama.

5u20: Weeën om de 5min al een uur lang: Tijd om te vertrekken!!!
Ventje wakker maken, nog even met de borstel door mijn haren, ventje nog eens wakker maken.
Na 10min heb ik hem dan toch overtuigd gekregen dat het tijd was om te vertrekken.
Samen voor de deur wachten op een bevriend koppel dat ons naar het ziekenhuis doet.
Ooh wat ben ik blij dat het ogenblik is aangebroken, tot straks mijn kleine jongen!

6u10: Aangekomen in het ziekenhuis vinden ze dat de weeën nog niet zwaar genoeg zijn, dus willen ze ons weer naar huis sturen.
Mijn vriend is toen eventjes met de dokter op de gang gegaan en we mochten toch blijven.
Wat een held ben je toch, schattie.
De verpleegster kwam even later nog binnen om te vragen of mijn water al gebroken was.
Ja! Gisteren al, maar jullie geloofden me niet.

10u: De weeën kwamen maar niet op gang.
Ze sturen de anesthesist binnen, want ik ga weeën opwekkers moeten krijgen en dat zou te pijnlijk worden zonder epidurale verdoving.
Niet erg, ik was toch niet van plan om nog langer pijn te lijden.
De vroedvrouw kwam om het uur kijken, maar centimeters kwamen er niet bij.
Maar wat een geweldig gevoel die epidurale, wauw zit nu al op die roze wolk :-D

Nog een keertje alles doen dat binnenkort niet meer zal kunnen, profiteren van het feit dat we nu nog maar met z'n twee zijn.
Lang uitslapen, Ontbijt op bed nog een keer intiem zijn in het midden van de dag.
Daarna een lekker warm badje nemen om helemaal relaxed 's avonds naar een vriend zijn verjaardagsfeestje te gaan.
Maar plots verandert het lekker warme water...

16u30: Ik spring uit het bad, loop naar de slaapkamer en vertel aan mijn vriend: "ik denk dat m'n water gebroken is".
Ondertussen liep er een stukje van de slijmprop langs mijn been naar beneden.
Hij lachtte met het gedacht dat het nog een (Hmm) 'overblijfsel' was van het intiem zijn.
*Plets* Nog een hele plas water dat volgt en een lach die volledig omslaat.

En daar gaan we dan zenuwachtig maar vol goede moed.
(En enorm gelukkig dat ik eindelijk niet meer zwanger hoef te zijn)
Bus op, bus af, 2de bus op, 2de bus af en we zijn in het ziekenhuis met onze koffer in de hand.
Daar waren ze blijkbaar toch niet overtuigd dat mijn water effectief gebroken was.
testje gedaan en bleek negatief te zijn voor vruchtwater.
"Op het einde van de zwangerschap verliezen veel vrouwen het gevoel over hun blaas, dat zal het wel geweest zijn, of misschien wat badwater dat je per ongeluk ophield" was hun uitleg.
Helemaal verbouwereerd dan maar terug op de bus gesprongen en weer naar huis.

19u30: Dus ik zat weer thuis, helemaal aangedaan en overtuigd dat mijn water wél gebroken was.
Een beetje in paniek ook, want eens je water gebroken is, moet je eigenlijk binnen de 24u bevallen.
Stilzitten was niet meer mogelijk, ik was op van de zenuwen!
Ik moest iets doen, want ik liep de muren op.
Schat, we gaan naar dat verjaardagsfeestje.
Mijn vriend verklaarde me eerst gek, maar hij wist dat ik gewoon in mijn eentje zou gaan als hij niet meeging.

21u: Nu staan we gezellig met iedereen te praten onze gedachten te verzetten.
Om het kwartier draai ik me even om, zodat ik een kleine wee kan opvangen zonder dat iedereen mijn pijnlijke grimassen ziet.
Iedereen heel bezorgd behalve wij, ik loop nu al enkele dagen met die weeën rond, we zijn het nu wel al wat gewoon.
Tijdens het gesprek komt er ook een vriend die in de buurt woont met het voorstel om ons naar het ziekenhuis te vervoeren als we deze nacht nog zouden terug moeten.

Wordt vervolgd...

Opgelucht ademhalen, want je hebt werk gevonden, je vriend heeft werk gevonden, je 'ZOONTJE'  is helemaal gezond, je voelt je goed én je hebt een appartementje gevonden!

EEN JONGEN!!!!!
Een gezonde kleine jongen wiens hartje zo mooi klopte!