Langzaam wrijf ik met mijn middelvinger, Heel zachtjes over haar neus. Ik spreek haar liefdevolle woordjes toe. En zeg dat het allemaal oké is. 

Ze kijkt mij een beetje doordringend aan.

Daar ligt het dan. De brief waar ik vooral niet naar uitkeek. Ik verwachte het al. Ik wist dat het zou komen. Dit hadden we besproken, en toch voelt het alsof ik met lood in mij schoenen naar de deurmat loop. Gewoon een witte envelop met mijn naam, Maar in deze envelop zit een enorm pijnlijke waarheid. En ik weet niet hoe ik dit moet delen.

Daar zit ik dan! Mijn baby van 9 weken huilt. En ik huil mee. Het is inmiddels 00.07 zie op de klok. Ik zucht hard, alsof ik daarmee de tijd stil zet. Ik lig al vanaf 20.00 in bed, jammer ik tegen mijzelf. En ik heb geen oog dicht gedaan. Het liefst spring ik direct uit het raam, dan kan ik slapen zijn mijn gedachtes. Dan kan ik slapen..

Ohh dus jij bent die moeder, die moeder met dat kind.