Een kinderwens. Veel vrouwen hebben die, maar het uitkomen van die wens is niet altijd voor iedereen even vanzelfsprekend. Er is zelfs heel verdriet rondom deze wens. Zo kan het zijn dat je vruchtbaarheidsproblemen hebt, zoals PCOS. Maar ook zijn er genoeg vrouwen (één op de tien) die een miskraam of zelfs meerderen moeten doormaken. Ongewenst kinderloos blijven. Kindverlies. Lange trajecten in het ziekenhuis, in de hoop dat er een zwangerschap uit voort komt. IVF, IUI, ICSI… Heftige en moeilijke zwangerschappen, bevallingen en eenzame kraamweken. Het komt allemaal voor en toch horen we er niet veel over. Waarom niet?

“Nou, geniet er maar van hoor, want ze zijn zo groot!” Iedereen om me heen roept het me toe, nadat ze een blik in de wagen hebben geworpen, naar de pasgeboren baby. Is dat niet wat we automatisch iedere kersverse moeder als tip geven? Genieten? Vooral veel genieten. Dat is wat je hoort te doen als moeder. Genieten van je baby. Alsof er geen donkere kanten aan het moederschap zitten. Alsof je soms niet hartgrondig wenst dat je kind al groot is, zodat je uit deze vreselijk vermoeiende en moeilijke fase bent. Maar ach nee, laten we genieten, want straks zijn ze groot. En je weet het hè, kleine kinderen; kleine zorgen, grote kinderen; grote zorgen. Genieten dus.Duistere periode

Een poos geleden schreef ik op mijn blog (thestoutjournal) over de geboorte van Luc. Een heel verschil met de geboorte van Rosemarijn. Ook schreef ik in een blog dat het echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn is allemaal...

Zoals jullie misschien al wel eens hebben gelezen op mijn blog, is mijn dochter te vroeg geboren. Daarbij was de bevalling ook best wel heftig en ook de tijd erna was moeilijk. Voor het eerst ouders en dan zo in het diepe gegooid, machteloos staan...Dat heeft ons heel wat gekost.

Drie maanden geleden (ja, je leest het goed) ging ik naar de gynaecoloog om erachter te komen wat er mis met mij was. Een sterke kinderwens, die maar niet uitkwam: het maakte me best bang maar vooral verdrietig. Iedereen om je heen poept baby's uit en elk ukkie dat geboren wordt, is een klap in mijn gezicht. Natuurlijk ben ik blij voor iedereen die (opnieuw) mama wordt, maar dat betekent niet dat het niet pijnlijk is! Ondertussen zijn mijn eierstokken wel tien keer bekeken door middel van een echo en is het duidelijk dat ik PCOS heb. De volgende stap was een zaadonderzoek bij manlief, maar omdat hij net een operatie achter de rug had, moest hij daarmee wachten tot eind augustus. Inmiddels waren wij er allebei klaar mee, het wachten steeds is vreselijk. Afspraak bij de gynaecoloog, drie weken (!!!!!) later een belafspraak, weer een afspraak plannen, waar we weken op moeten wachten...We besloten schijt te hebben aan het advies en planden het onderzoek voor manlief begin deze maand in. Zoek het maar uit met dat wachten! Een dag erna werden we gebeld over de uitslag (niks mis mee) en kon ik een nieuwe afspraak inplannen voor een vervolg gesprek. Dan zouden we door de volgende stappen lopen. Wat nu? Hoe? Wanneer? En gelukkig kon ik een halve week later terecht. Opnieuw een echo, al mijn symptomen en mijn cycli werden besproken. Het was nu wel duidelijk dat ik geen eisprong heb, en daarom ook geen echte menstruaties. Het gekke echter: ik heb wel bloedverlies. deze "cyclus" al ruim twee weken. Een poos geleden heb ik een maand lang gebloed. Niet elke dag veel, maar toch steeds een beetje. Sorry voor de informatie ;)Eindelijk, EINDELIJK!! Ik mag nu beginnen met het traject. Omdat ik dus geen menstruaties heb, moet dat eerst opgewekt worden. Daarvoor moet ik nu een 10-daagse kuur doen. En zodra ik deze menstruatie heb, mag ik ook beginnen (op dag 3) met Clomid. Dit zal eisprongen opwekken. Kom maar op met die eitjes! En ondertussen proberen wat gewicht te verliezen, aangezien dat ook meewerkt aan het herstel van de hormonenhuishouding. Alle mede-PCOS vrouwen, hou je taai! 

Misschien heb je mijn vorige post wel gelezen. Daar had ik het over de PCOS waar ik mee ben geconfronteerd en het gevoel van falen als vrouw, wat ik voelde. Nu vandaag bedenk ik me dat ik het maar eng vind om de hele medische molen in te gaan. Ik hoor van zoveel andere (wens)mama's dat het zwaar is, mentaal. Dat het zelfs leiden kan tot een stevige depressie. Iets waar ik echt niet op zit te wachten. En hormonen kunnen ook wat extra gewicht met zich meenemen. Niet iets waar ik blij mee ben. Ik weet dat ik moet denken aan wat het doel is en dat ik moet afwegen wat er nu zwaarder weegt voor mij. Maar ik weet ook dat het flink fout kan gaan, mentaal. Dat het zwaar is om alsnog in onzekerheid en spanning af te wachten. 

Vanaf al heel jong wilde ik graag mama worden. Ik zag het helemaal voor me: een boerderij, tien kinderen en een hondje. Nu, jaren later, ben ik getrouwd, maar niet met een boer. Ik woon in een rijtjeshuis, heb één kind en twee katten. Nog steeds is mijn kinderwens groot en zou ik dolgraag nog broertjes en zusjes voor ons meisje krijgen. Toen ons dametje bijna één was, besloten we dat we klaar waren voor nog een kindje. Ik was dolblij, enthousiast en kon mijn geluk niet op. Nog een kindje, daar keek ik wel naar uit!

Celebrity Rachel Adams plaatste een poosje geleden in samenwerking met Versace een foto van zichzelf als power woman, terwijl ze kolfde. Gave foto! Ze wilde er zeker een boodschap mee overbrengen, maar bij mij werkte deze foto averechts. Strak in de make-up, haren in model en dure merkkleding; zat jij er zo bij als je aan het kolven was? Hilary Duff reageerde er op Instagram op door een foto van zichzelf te plaatsen; het compleet tegenovergestelde beeld van een kolvende, net bevallen moeder. Dat maakte me zo blij! Dat was zoveel puurder! Wat wil ik hier nu mee zeggen? Social media is tof, maar het maakt veel mensen ook onzeker en down.