Een blog schrijven. Mijn blog (de Tanjablog via Wix) begon ik eigenlijk met als doel gedachtes en gevoelens te ordenen in tekst-vorm. Over het leven, wat ik zoal zou tegenkomen, welke gevoelens naar boven stroomden en schreeuwden om woorden. Eigenlijk in de basis alles waar ik maar woorden aan wilde geven. Toen ik in 2021 (op 13 juli om precies te zijn) moeder werd, werd het moederschap een groot thema. Iets met een grote verandering, life-event, heftige emoties: zowel positief (oneindig veel liefde) als wat negatiever (mega groot verantwoordelijkheidsgevoel, schuldgevoel) die nou eenmaal horen (of in ieder geval kunnen horen) bij het moederschap. Inmiddels hebben we in april 2023 onze tweede dochter mogen verwelkomen. Helaas liep dit allemaal totaal anders en kwamen we tijdens de bevalling tot het verdrietige besef dat het hartje van onze baby niet meer klopte en dat ze vlak voor de bevalling in de buik overleden was. Ze werd na een zorgeloze en ongecompliceerde zwangerschap, bij een termijn van 39 weken en 5 dagen, stilgeboren. Oorzaak was de strakke (ware) navelstrengknoop, al dan niet in combinatie met vier omstrengelingen om haar nekje. Deze verdrietige gebeurtenis neemt zo’n grote plek in in ons leven, mijn leven, dat vele teksten/verhalen zullen gaan over rouw, verlies van een baby’tje, verdriet, schuldgevoel en alles wat er verder maar bij kan komen kijken. Vast staat dat ik trotse moeder ben van zowel mijn oudste dochter Evie, als mijn tweede dochter Jana. Deze is voor Jana, dat ze ondanks de fysieke afwezigheid altijd mag voortleven via woorden, geschrift en in ons hart.

Wat is normaal?
Is het normaal om te denken dat het besef al volledig daar is (hallo, ik weet heus wel dat mijn kind dood is), om je twee maanden later ineens te beseffen dat er een nieuw laag van besef aangeboord is? Is het normaal om je lui te voelen, het gevoel te hebben dat je eigenlijk moet werken maar gewoon ‘geen zin’ hebt en het overlijden van je baby als smoesje gebruikt?

Op donderdagavond 6 april 2023 begin ik dit verhaal (toen 39 weken en 2 dagen zwanger). Niet omdat toen de bevalling begon, maar omdat ik toen voor het eerst in de hele zwangerschap een groot twijfelmoment had. Ik lag ’s avonds in bed, samen met Luuk en ik merkte toen voor het eerst op dat ik de baby minder voelde en met name anders voelde bewegen dan normaal. Op dat moment nog helemaal niet bewegen, terwijl ik normaal toch wel duidelijke, harde trappen kreeg als ik stil in bed lag. Ik ging nadenken over de gehele dag en constateerde toen dat het misschien de hele dag al wel anders was geweest. Minder intens, minder actief schoppend, meer schuivend. Ik dacht ook meteen aan wat ik kort daarvoor nog had gelezen in de beval-appgroep waar ik in zit (van de online bevalcursus ‘bevallen als een baas’ die ik volgde), over dat je op het eind de baby meer kan voelen schuiven in plaats van schoppen, gewoonweg omdat de baby dan minder ruimte heeft. Mijn twijfel was echter wel dusdanig groot dat ik er met Luuk over sprak. En me ook afvroeg of ik de verloskundige niet moest bellen.