Vandaag ben ik 35 weken en 5 dagen zwanger van je broertje. Nu de bevalling steeds dichter bij komt merk ik dat die van jou me nog steeds hoog zit.

Voor degene die mijn vorige blogs hebben gelezen weten wat we achter de rug hebben. De afbeelding bij dit bericht verraad al dat ik zwanger ben! Maar voordat dat zover heeft mogen komen hebben we echt een hele rollercoaster van emoties achter de rug. Kort samengevat: Augustus 2015 beland de pilstrip in de prullenbak en besluiten we dat we klaar zijn voor de volgende stap in onze relatie. Op de valreep in december 2016 (bijna 1,5 jaar later) bleek ik zwanger!!! 

Mama's mooie meisje,

Laast las ik een blog van een mama met 1 kindje die naar een psycholoog ging voor ongewenste kinderloosheid en dat werd als vreemd ervaren. Ik snap haar. Ik zou hier zelf misschien ook wel baat bij hebben. Want ja, we hebben 1 prachtige dochter via de natuurlijke weg mogen krijgen. Maar daar gaat het helaas bij blijven.

Tot zover ons traject zoals het voor stellen gaat die IVF of ICSI ondergaan. Alleen die eitjes gaan niet de vriezer in. En die van ons wel. En van de 17 die ze gevonden hebben zijn dat er maar 2. Maar 2.... pfoeh ik schrok er toch wel even van terwijl we echt wel werden gewaarschuwd voor deze afvalrace. 

Dit schreef ik net voordat we het traject in gingen en net na mijn 5e miskraam:

Dat is een hele lastige vraag die moeilijk in 1 woord of zin te omschrijven is. Het is een rollercoaster, een sneltrein waar je op stapt maar waar je niet meer vanaf kunt en die soms juist veeeel te langzaam gaat voor je gevoel.

D-Day oftwel dag van de punctie. 

Finally!!! Voor het eerst in mijn leven blij dat ik ongesteld ben geworden. Hoe krom kun je de situatie hebben? Normaal gesproken brengt dit weer een hoop tranen van verdriet met zich mee. Nu tranen van blijdschap. Het gaat eindelijk echt beginnen. Afgelopen weken was ik al een hormoonmonster door alle spanning voor het traject wat we aan gaan en hoe gaat het straks als ik daadwerkelijk moet gaan spuiten?