Ik ga verder met het vertellen over de begrafenis van Jordan.... Iedereen was uitgenodigd voor de begrafenis van Jordan, mijn dochter wilde niet dat wekenlang mensen langs kwamen om te condoleren. Op deze manier kon iedereen afscheid van hem nemen, de familie steunen, en ook belangrijk om later die momenten te delen met  familie, vrienden en collega's. Mijn dochter en haar man hebben de kistje zelf gedragen van de begrafenisondernemer naar de kapel bij de begraafplaats aan de andere kant van de weg. Toen iedereen binnen zat, hebben ze de kist op zijn plaats gezet tussen alle prachtige bloemstukken. Het eerste stukje muziek was Twinkle Twinkle Little Star en op een gegeven moment ging mijn 2 jarige kleindochter de woorden zingen (haar ouders hadden de hele week met haar geoefend... voor Jordan)... geloof mij zoiets moois heb ik nooit gehoord.. een zeer mooi, teder en emotionele moment. Verder waren er de liedjes, “Tears in Heaven” van Eric Clapton, “Gone too soon “ bij Michael Jackson en “One Word” van Anouk. Prachtige en toepasselijke liedjes. Mijn schoonzoon heeft samen met mijn dochter een brief aan Jordan voorlezen en er waren door anderen ook gedichten voorgelezen. Daarna liepen wij naar de begraafplaats waar blauwe en witte ballonnen losgelaten waren. In kleine kring hebben mijn dochter en haar man de kistje in de grond gezet.... Een kleine jongen die niet geleefd heeft, heeft heel wat in beweging gebracht en nu nog 8 maanden later, is hij een onderdeel van onze levens.  Ongelooflijk dat in een week tijd zoveel mensen hebben geholpen met deze middag en vooral mijn dochter en schoonzoon hebben zoveel gedaan en aan gedacht uit liefde voor hun zoon. Ik was zo erg trots op ze.. 

Op woensdagavond 5 september wisten wij dat Jordan niet meer leefde en op vrijdagavond 7 september is hij geboren. In die dagen, geloof je het nog steeds niet, mijn dochter had nog een dikke buik, de babyspulletjes waren klaar om gebruikt te worden, alles was klaar voor een baby, een baby die nooit thuis zou komen. In plaats van kraambezoek voorbereiden hebben mijn dochter en schoonzoon een begrafenis gepland, al voordat hij geboren was. Vrijdagochtend zijn ze naar het ziekenhuis gegaan en Jordan werd pas vrijdagavond geboren. Zijn ouders hebben hem in bad gedaan en aangekleed, er zijn fotos gemaakt door een verpleegster, en toen werd de familie gebeld. Het was een emotionele ontmoeting met onze kleinzoon, maar het was ook mooi om hem samen met familie te bewonderen. Een Pastoraal Werker van het Ziekenhuis heeft hem gezegend en een mooie gedicht voorgelezen voor Jordan en zijn familie. Mijn kleindochter heeft haar broer knuffels laten zien en zij bleef hem aaien. Mijn dochter heeft haar verteld dat haar broertje stuk was en dat hij het niet meer deed, zij was net twee en dit zijn woorden die zij begrijpt. Die nacht zijn mijn dochter en schoonzoon bij Jordan gebleven in het ziekenhuis en de volgende ochtend is een fotograaf van Stichting Make a Memory gekomen om fotos te maken.

Ik heb lang over nagedacht wat ik hier zal schrijven? Hoe zal ik de blog noemen? Wil iemand het lezen? Wil iemand weten over baby's die dood geboren zijn? Maar dat is mijn verhaal, het is de realiteit, mijn kleinzoon is doodgeboren! Okay, zal je kunnen denken, wat kan je vertellen over een baby die niet geleefd heeft? Dat was waarschijnlijk ook een vraag van mij geweest, als ik dit niet van heel dichtbij meegemaakt had. Als je het verhaal niet meer wil lezen, dan moet je nu afhaken. Het is een triest verhaal, een verhaal over intens verdriet, maar ook een verhaal over liefde, over kracht en ook over hoop.