Vanaf onze vakantie in Italië, zagen we verandering optreden bij je, misschien eigenlijk achteraf gezien al met 6 maanden. Maar onze duidelijke herinnering is van onze vakantie, je wilde niet meer slapen, had vaak hoge koorts pieken en was erg aanhankelijk. Wij dachten het zal wel een fase zijn, en je had ook nog je vaccinatie gehad vlak voor dat we op reis gingen, wellicht had je daar iets langer last van dan normaal. Je knapte wel weer wat op, maar in september zagen we weer dat het slechter ging en begon jij je eten en drinken te weigeren. En toen begon onze achtbaan in het ziekenhuis.

Ik mis je koppie zonder slangetje, ik mis mijn Yuna, ik mis je in mijn buik, daar waar alles veilig leek en ik het gevoel had je voor altijd te kunnen beschermen. Nu moet ik je vasthouden soms in de houdgreep omdat we een pleister moeten vervangen of omdat je geprikt moet worden of gevoed. Het is zo verdomd naar gevoel dat we het gevoel hebben je niet te kunnen beschermen, ik wil je zo graag het gevoel geven dat je veilig bent bij ons dat we je troosten dat we er voor je zijn, maar misschien is alles wat je onthoudt een trauma. Je bent chronisch ziek en niemand weet nog wat. Daarom is er unaniem besloten door de kinderartsen in Isala en umcg Groningen, dat je verder onderzocht en “ behandeld “ wordt in het WKZ in Utrecht. 

Een tekening voor baby Piet gemaakt en met haar speen opgestuurd naar Sinterklaas.

Aanwezigheid

Dit was het dan…

Liefde is …

Je kindje wordt echt een prinsesje ( prinsje) als je al haar emoties serieus neemt

"Je verwent haar teveel".

LoederMoeder