De dag van de inleiding begon rustig. We mochten ons om 7u melden. Daar aangekomen ging ik eerst weer maar eens aan de ctg voor een halfuur. Na dat halfuurtje werd ik getoucheerd, net als tijdens de controle de week ervoor had ik 1cm ontsluiting. Dus de ballon werd geplaatst en we mochten naar onze kraamsuite. 

Een paar dagen na mijn vorige blog begon mijn bekken echt vervelend te doen. Ik kon amper nog lopen en in en uit bed komen was een ramp, net als omdraaien in bed. Gelukkig is daar de fysio en fysiosport voor zwangeren. Zo hou ik alles toch nog wat in beweging en zoveel mogelijk stabiel. Het gaat dan allemaal niet meer zo vlot als ik zou willen en sommige dingen zijn echt gewoon een no go. Maar ik waggel nog rond en alles wat verder is dan 500m gaat op de fiets of met de auto. 

Mijn kinderwens was nog steeds groot, mijn vriend kon ook prima alleen met zijn (plus)dochter doorgaan. Na veel gesprekken besloten we toch samen om het te proberen. Het liet even op zich wachten maar ondertussen ben ik ruim 28 weken zwanger. 

Nieuw bed, nou ja, oud bed van een van de nichtjes.

Ondertussen is het zo’n 2,5 jaar geleden dat ik weggegaan ben bij de vader van mijn dochter en in een gigantische rollercoaster terecht kwam. Sinds kort kan ik voor het eerst zeggen dat ik echt lekker in mijn vel zit. Dit heeft heel wat tijd en therapie gekost, bij verschillende therapeuten. De laatste wisseling van therapeut was niet mijn plan, de vorige stopte ermee. Hoe dat ging was niet zo’n succes verhaal maar het resultaat wel! De therapeut die ik nu heb geeft mij ontzettend veel inzicht in mijn behandelproces en dat werkt voor mij super. Eindelijk maak ik grote stappen. Ik ben echt beginnen leven in plaats van overleven. Ik kan weer oprecht genieten van kleine dingetjes. 

De vertraging was in eerste instantie een flinke domper. Vooral ook omdat ze het minder dan 24u van te voren lieten weten. Ergens had ik het wel zien aankomen. Ik was namelijk in de 2 weken ervoor al een aantal keer gaan spieken bij mijn huisje en zag iedere keer dat ee nog zoveel moest gebeuren. Dus ik had ook al een aantal keer naar de woningbouw gebeld om te checken of 12 mei nog steeds haalbaar was. Iedere keer werd het mij verzekerd. Nou, niet dus!

Na het gesprek gingen we dus gelijk kijken naar de woning. Het was duidelijk een oude woning en moest nodig opgeknapt worden. Dat had de medewerker van de woningbouw al gezegd maar als je het dan zelf ziet is toch altijd anders. De woningbouw zelf zou de badkamer, bepaalde dingen op zolder en de bijkeuken aanpakken. Hoe meer zij zelf doen hoe beter voor mij dus laat maar lekker gebeuren, die paar weken extra kan ik nog wel wachten op mijn huisje. En daarbij geeft het mij de tijd om meubels bij elkaar te zoeken en andere dingen te regelen. Eerst maar eens een afspraak inplannen dat ik het huisje kon gaan opmeten. Dus 2 dagen later stond ik samen met mijn zus foto's te maken en de ruimtes op te meten. Ik had mijn dochtertje meegenomen en zij heeft er al heerlijk gespeeld. 

Dankzij alle hulpverlening die ik opgestart heb krijg ik contingentie. Dat is urgentie voor bijzondere doelgroepen en altijd vanuit een instantie geïnitieerd omdat er ook altijd een stuk begeleiding bij hoort. Dus er is hoop op een eigen huisje binnen nu en maximaal 6 maanden.