25 juli

Wat is dit een dubbele dag, letterlijk: de transplantatie dag van Noud en de uitgerekende datum van onze tweede.

Als we vijf maanden na de transplantatie een positieve zwangerschapstest in handen hebben zijn we erg blij. Wel ga ik direct rekenen en kom ik uit op half juli. Alles prima maar gelijk denk ik aan 25 juli, Noud zijn dag. Een emotioneel beladen dag, een dag die van Noud moet blijven.

Een week later bij de verloskundige: uitgerekende datum 25 juli. Het moest zo zijn, dit kindje wil bij ons zijn, ons compleet maken. We hadden onze kinderwens namelijk wel naast ons neergelegd.
Als we bij onze afspraak in Groningen aangeven dat we een tweede kindje verwachten én dat de uitgerekende datum 25 juli is vallen de artsen toch wel even stil. Wat bijzonder.

Het leverbiopt wat een jaar na transplantatie gedaan wordt is voor onze situatie wat opgeschoven en is begin juni. Alles verloopt goed, we mogen dezelfde dag nog naar huis en twee weken later krijgen we een positieve uitslag.

De baby heeft het in mijn buik niet zo lekker en groeit niet zoals moet, dit doet de gynaecoloog besluiten om de baby met 37 weken te halen (in een andere blog hier meer over). Het is voor de baby beter en ik ben opgelucht, 25 juli blijft van Noud.

Als ik Noud vraag wat hij op zijn dag wil doen antwoord hij: "school en naar de kapper, maar wel taart hé mama als het feest is."

Een beter antwoord had hij niet kunnen geven, hij is hierin veel verder dan ik ben, het leven gaat gewoon door. We hebben er even bij stil gestaan met een leuke bezigheid en taart en verder is het 'normaal'.

Ik ben zó blij met ons gezin, we zijn compleet en gezond. Wat heb je nog meer nodig?! Ik ben rijk!

Lekker weer, zonnebrand op, ijsje in je hand, zwembroek aan en gaan. Zou je denken hé, maar dat vind ik bij Noud toch een ding. Hij heeft namelijk een litteken van links naar rechts over zijn buik lopen.

10 augustus mogen we naar huis, net na de middag proppen we de auto vol en rijden we terug naar Zeeland. Onze familie heeft onze verhuizing snel geregeld en alles is bewoonbaar. Wel is het een heel gek gevoel, we gaan thuiskomen in een nieuw huis, kan je dan gelijk ontspannen? We rijden de straat in en zien vlaggen en balonnen. THUIS, eindelijk. Noud is erg blij met het gras in de achtertuin gilt hij en wilt vervolgens zijn nieuwe kamer zien. Dat loopt goed in ieder geval. In de eerste twee weken zijn mijn vader en opa nog druk bezig in ons huis om de garage om te bouwen tot entree en de bijkeuken tot speelkamer. De rest van de verbouwing komt volgend jaar wel ergens. Tussen het verbouwen en de verhuisdozen uitpakken door proberen we ook ons ritme te vinden. Wannes en Noud slapen nog erg veel dus dat is makkelijk, slapen, eten, medicijnen, sondevoeding, slapen etc. De weken gaan langzaam voorbij, na een paar weken begint Wannes langzaam aan weer halve dagen te werken en ga ook ik weer beginnen met werken. Het leven begint langzaamaan vorm te krijgen en terug naar normaal te gaan. Alle tussentijdse onderzoeken zijn goed en we leven naar het 3 maanden onderzoek, dit is op 3 november. Dan heeft Noud zijn leverecho en Wannes zijn laatste bloedonderzoek en gesprek. Gelukkig gaat het bij beide goed, de echo van Noud was netjes en Wannes is goedgekeurd en hoeft niet meer terug te komen. In januari heeft Noud de volgende echo maar ik ben gerustgesteld en kan het nu allemaal wat meer loslaten. Ik moet ook wel want ik heb een nieuwe baan waar ik 7 november begin. Het is een druk en bewogen jaar geweest maar ik zou het niet anders willen, het is allemaal zó snel gegaan dat we wel moesten schakelen en door moesten gaan. Het heeft er voor gezorgd dat er grote stappen gezet zijn, Noud heeft zijn nieuwe lever gekregen van zijn vader en wij als gezin hebben een nieuw leven gekregen. We moesten door een diep dal, maar de zon schijnt hier weer! Bij deze wil ik Wannes bedanken dat hij dit voor zijn zoon en familie heeft gedaan en de artsen dat ze zo goed naar ons geluisterd hebben en snel doorgepakt hebben. Het heeft ons leven veranderd♡

Woensdag 3 augustus, de laatste drain wordt verwijderd. Je bent de rest van de ochtend niet te genieten chagrijnig en slaapt tussen de middag wel drie uur aan een stuk. Na je middagslaapje wil je alleen maar zitten en peppa big kijken. Helemaal prima, iedereen heeft wel eens een baaldag. Tot aan het einde van de middag, peppa big heeft een aflevering waarin ze met haar ouders naar de speeltuin loopt. Na de aflevering zeg je dat je ook wilt, dus ik ontkoppel je en pak je uit bed. Je wordt boos want je moet en zal naar de speelkamer LOPEN. Je kan alleen nog maar staan dus ik zet je op de grond en wil je laten ervaren dat het lopen nog niet lukt. Je staat, zoekt je evenwicht, pakt allebij mijn handen en loopt naar de deur. Ikzelf val bijna om van verbazing en ben apentrots. Bij de deur roep je: "mama open doen, spelen!". Dus ik open de deur en je loopt verder, de verpleegkundige weten ook niet wat ze zien en je krijgt groot applaus. Zonder blikken of blozen loop je door, je benen worden steeds meer moe en je wankelt, je knijpt ook steeds harder in mijn handen maar je gaat stug door. Op naar je einddoel, de speelkamer. Vanzelfsprekend bereik jij je doel en je ploft neer, je kijkt naar de auto's en begint rustig te spelen. Je bewijst maar weer dat je ontzettend sterk bent en als je er voor gaat je doel bereikt. Dit was het startschot om ons traject naar huis te starten, donderdag einde de dag komt de professor langs met de transplantatie verpleegkundige. We mogen de week er op naar huis als het zo door gaat. Dit gaat snel, wow, even schakelen. Uiteraard zijn we trots op jou en gelukkig dat we naar huis mogen, maar jeejtje wat gaat dit snel. De volgende dag beginnen we gelijk met de checklist af te strepen: we moeten je medicijnen leren berekenen en geven, je sondevoeding zelf aan leren maken en een cursus volgen voor je sondepomp. Wanneer dit alles goed afgerond is en jij het nogsteeds goed doet mogen wij na het weekend naar huis. Vlug bellen we de klusploeg, we verhuizen in de tussentijd ook nog, om ze er van op de hoogte te stellen dat spoed gewenst is. Wordt vervolgd..

Vier dagen na transplantatie mochten we van de IC af, veel eerder dan gepland was, je bent zo sterk. 

Donderdag 28 juli:

Woensdag 27 juli

Dinsdag 26 juli:

De levertransplantatie, wat een rollercoaster!