"Ja, lieverd. We willen het zo graag en ik weet zeker dat wij voor zo'n mini mensje kunnen zorgen", zei Michiel lachend. Ik zuchtte nog maar eens diep. Opeens sloeg de twijfel toe. Was dat wel zo? Kunnen wij echt voor een baby zorgen? De één na de andere vraag popt in mij hoofd op. "Maar jouw studie dan? Je moet nog afstuderen" zeg ik vertwijfeld. Michiel grinnikt. Met een knipoog zegt hij: "Een beetje druk op de ketel kan geen kwaad". Ik kijk hem peinzend aan. Ergens baal ik van mezelf. Altijd weer die controle die zomaar de kop opsteekt. Ik zie Michiel breed lachend naar me kijken. "Nou San, wat vind je ervan? Gaat de pil strip weer terug in het doosje?" Als ik zijn gezicht zie voel ik ook bij mij de blijdschap opborrelen. Demonstratief gooi ik de pil uit het raam. Michiel komt niet meer bij en giert het uit: “Is dat nou echt nodig? Nu weet de hele buurt dat je gestopt bent met de pil!”. Samen ploffen we op de bank, nadat ik snel de strip van de stoep heb geplukt. Ik zie aan de denkrimpel op zijn voorhoofd dat Michiel ook vol zit van de beslissing die wij zojuist genomen hebben.