⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Het kan je vast niet ontgaan zijn. Afgelopen week berichtten alle nieuwssites over niks anders: een vrouw in Diemen bleek besmet te zijn met het coronavirus. Ze was samen met haar gezin een tijdje geleden in het Italiaanse Lombardije geweest, waar het virus voor het eerst in Europa uitbrak. Helaas bleken ook haar jongste kindje en man besmet te zijn en alle drie zitten ze momenteel thuis in quarantaine. De crèche waar haar kindje wordt opgevangen, is uit voorzorgsmaatregelen direct twee weken gesloten en alle mensen met wie de familie de afgelopen weken contact hebben gehad, worden streng gemonitord door de GGD.Heftig! Nu komt het opeens wel heel dichtbij. Heel Nederland was direct in rep en roer en ook ik schrok natuurlijk. Wereldwijd zijn er sinds de uitbraak 2979 mensen overleden aan dit virus. In Europa staat de teller op 31 doden. Wat als ons dit in Nederland ook te wachten staat? Ik ben twee maanden geleden bevallen van ons vijfde kindje. Ons derde en vierde kindje zijn anderhalf jaar geleden tijdens de zwangerschap overleden, wat als we weer een kindje moeten verliezen? Ik ken het hele gezin in Diemen niet, maar ik woon er een half uurtje rijden vandaan. Wat als ik iemand ken die zij ook weer kennen en het virus ons op deze manier heel stilletjes in ons eigen veilige huis besluipt? Wat als, wat als…

Laat ik allereerst vooropstellen dat het best zwaar kan zijn: werken én moeder zijn. Ik ben nu nog met zwangerschapsverlof, maar als ik over een paar maanden weer aan de slag ga, is het ook voor mij gewoon weer keihard multitasken. Vaak ren je van hot naar her en dat begint al vanaf het moment dat je opstaat (of als je pech hebt, vanaf het moment dat je kroost je om wat voor reden dan ook ’s nachts continu wakker maakt, steeds als jij je net weer in je REM-slaap bevindt…). Eigenlijk is het gewoon het afwerken van je to do-lijstje. Opstaan, douchen, jezelf klaarmaken voor de dag, kind(eren) uit bed halen (want doordeweeks zijn ze opeens niet uit bed te krijgen), kind(eren) ook aankleden, zorgen dat ze goed hun tanden poetsen en vervolgens ontbijten, broodtrommel(s) vullen, kind(eren) schoenen en jas(sen) aandoen en dan eindelijk naar school. En dan is het pas acht uur ’s ochtends en moet de rest van je dag nog beginnen...

“Hoe heet hij ook al weer?” Vrolijk kijkt mijn vierjarige zoon Memphis van Zoë naar mij. Het is zaterdag en we verschonen ‘samen’ de baby in de babykamer. Hij relaxed op een krukje, terwijl hij Zoë lief toespreekt, en ik ietwat zenuwachtig omdat ze steeds harder begint te huilen. Een hongerhuiltje. Je zou denken dat ik het na de zoveelste baby wel gewend ben, maar ik word er nog steeds nerveus van. Hup, even een schone luier en dan heel snel naar beneden om een flesje te maken, zeg ik bemoedigend tegen mezelf. Niks aan de hand, zodra ze straks de speen van de fles in haar mond heeft, is ze weer helemaal tevreden.

👼🏼👼🏼

Aandachtig bekijk ik elk detail in haar gezicht. Haar perfect gevormde mondje, haar bolle wangen en haar gesloten oogjes. Ik kan gewoon niet geloven dat ze er is: onze dochter Zoë, vernoemd naar haar ‘grote’ zussen Féliz en Joëlle. Het is vrijdag en ik lig al een uur in bed naar haar te kijken. Precies een week geleden werd Zoë na een supersnelle, maar heftige bevalling geboren. Ik was pas 37 weken en een dag zwanger, maar blijkbaar waren zowel Zoë als ik er klaar voor, want tijdens een controle de dag daarvoor had ik al drie centimeter ontsluiting en veel harde buiken. Wat was het een opluchting toen de gynaecoloog aangaf dat we konden gaan inleiden. En wat was het tegelijkertijd zenuwslopend, omdat ik maar al te goed wist wat er op het laatste moment nog allemaal mis kon gaan.Ik probeerde er niet aan te denken, maar mijn angsten en herinneringen namen het tijdens de bevalling van Zoë al snel van me over. Anderhalf jaar geleden beviel ik in Spanje met 21 weken zwangerschap nog twee keer achter elkaar van een levenloos kindje. De eerste keer toen ik even alleen was in een snikhete caravan en de tweede keer onder begeleiding van een team onbekende artsen. Ze waren een eeneiige tweeling en helaas betekende dat voor hen ook hun vroegtijdige overlijden. Flashbacks naar het moment toen ik mijn beide dochters koud en stil in mijn armen kreeg, doemden tijdens de bevalling van Zoë continu op. Terwijl de weeën zich opwerkten naar het punt dat ik mocht persen, speelde er zich in mijn hoofd iets heel anders af. "Ga maar door je trauma's", moedigde de verloskundige me aan. "Laat het over je heen komen." En dat gebeurde inderdaad. De plotselinge bevalling van Féliz, het moment dat ik haar opgekruld in mijn onderbroek zag liggen, het persen tijdens de bevalling van Joëlle, de placenta die daarna vastzat, het moment dat ik na een half uur alweer afscheid van ze moest nemen en ik middenin de nacht zonder baby’s naar de kraamafdeling werd gebracht…Ik zucht als ik eraan terug denk. Op zich dacht ik dat ik alles wel redelijk verwerkt had wat er in Spanje was gebeurd. Ik heb er zelfs een boek over geschreven (Alles komt goed) en er ook veel over gepraat. Maar toch, opeens kwam alles weer heel helder terug, met alle angst en paniek die daarbij hoorde.Zachtjes aai ik Zoë over haar volle bos haar. Hopelijk heeft ze niet al te veel van de bevalling mee gekregen, want een moeder die je zo in paniek en schreeuwend op de wereld zet, lijkt me nou niet echt heel geruststellend. Maar goed, ik kan het niet meer overdoen en ze is er en ze leeft. Het is zo bijzonder om te zien hoe zo’n klein wezentje al zoveel kracht kan uitstralen. Ik vind het lastig om uit te spreken, maar ik heb nu al een paar keer gehad dat ik naar haar keek terwijl ze sliep en ik ervan overtuigd was dat zij ook dood was. Vast een ‘souvenir’ van het verlies van de meisjes, maar ik heb de afgelopen week denk ik wel honderd gecheckt of ze nog wel ademde. En precies op die momenten zuchtte ze dan even diep of strekte zich lekker uitgebreid uit. Alsof ze daarmee wilde zeggen: mam, maak je niet druk, ik ben er nog.Langzaamaan begin ik dus steeds meer vertrouwen te krijgen. Kraamtranen heb ik nog niet gehad, maar volgens iedereen in mijn omgeving komen die vast nog snel. Ik zie het wel. Het enige wat ik nu gewoon wil, is kijken naar mijn baby. Het liefst de hele dag lang…