oke daar gaan we! Let's face it.. Ik heb een postnatale depressie. Zo dat is er alvast uit. En nu? Hoe nu verder? Ik weet het niet.. ik voel me leeg, alleen, gefaald en doodmoe. 

Op de helft van mijn 4de zwangerschap waarvan 1 is geeindigd in een miskraam en 1 in een buitenbaarmoedelijke. Nu 20 weken onderweg, alles ziet er goed uit en toch blijft er een donkere wolk hangen. Eerst dacht ik, als er een goeie 12 weken echo is, een kloppend hartje dan zal de donkere wolk wel verdwijnen en het genieten beginnen. Het gevoel blijft en daarbij ook een schuldgevoel tegenover de baby dat ik niet blij ben. Eenmaal uitgekeken naar de 20 weken echo, is nog het gevoel niet weg, morgen komt er namelijk nog een uitgebreider onderzoek omdat onze dochter een afwijking heeft die erfelijk is en door een" foutje" van de verloskundige toen der tijd nu pas word onderzocht. Mijn zorgen en donkere wolk zijn nog niet verdwenen, het voelt alsof het nog ieder moment mis kan gaan, alsof het een dvdtje is die af word gespeeld als ik een echo krijg. Schopjes heb ik nog niet gevoeld doordat de placenta voor ligt en dat helpt dus ook niet mee in mijn gevoel. Het is een veelbesproken onderwerp bij de vk en zij zegt dat het normaal is en dat het vanzelf overgaat maar wanneer dan?

Al een paar weken voelde ik mij niet lekker, bloed laten prikken en geen bijzonderheden. Hetzelfde gevoel bleef maar aanhouden de weken erop ik was doodmoe en constant draaierig. Daarbij ook nog eens de periode van de maand die wel erg lang duurde. Nogmaals terug naar de ha en op aandringen van mijzelf een verwijzing gekregen voor het zh.