Een poosje terug, dat jullie iets van mij gehoord hebben. Ik zal gelijk maar met de deur in huis vallen, het moederschap brengt geen zeeën van tijd met zich mee. Jef is ondertussen 5 maanden oud, en zo lang voer ik deze taak ondertussen ook uit.

Al ver voordat ik bevallen was wist ik dat ik borstvoeding wilde geven, als mensen er naar vroegen ( en dat gebeurde regelmatig, zelfs een keer in de Hema, door een oudere dame die terwijl  ze met een vinger zowat in me buik prikte vroeg: En ga je borstvoeding geven?)  Zei ik altijd : heel graag, zolang als dat het lukt!  Spannend vond ik het wel want ik had ook veel negatieve berichten gehoord.  Maar met als motto : als je het niet probeerd dan weet je het niet, besloot ik het avontuur aan te gaan!

Daar was hij dan, onze lang verwachte prachtige zoon,  optijd en gezond geboren! Laat de roze wolk maar komen dacht ik. Ik had er zo lekker over gefantaseerd, me kleine  vriendje naast me,  papa aan de andere kant en de kraamhulp die de kraam visites van koffie voorzag. Ja ik zag het al helemaal voor me, kraamtranen? Dacht het niet, ondanks dat ik moe was zou ik vooral huilen van geluk. 

Eindelijk waren we daar, 16 april 2019, de uitgerekende datum. Eigenlijk zegt het niet zoveel want het kan zomaar 2 weken eerder of helaas ook 2 weken later gebeuren, en met een beetje pech komen er na 2 weken een hoop toeters en bellen bij kijken omdat je kleintje nog wel lekker zit.  

Daar was die dan, een positieve test, of nouja testen. Wat een bijzonder overweldigend gevoel. Ik was blij en bang tegelijk. Nu was het echt, nu gingen we 9 maanden afwachten tegemoet.  

Ineens is het moment daar, een positieve zwangerschap test! Ik weet niet hoe dat bij andere mama’s ging, maar ik wist van gekkigheid niet wat ik met mijzelf aan moest, ik was bang, zenuwachtig en dolgelukkig tegelijk.