Ik zit nu een tijdje met mijn laptop op schoot.... Ik wil wel wat schrijven, heb er de woorden ook voor... Alleen.... het lef niet! Ik ben zo bang voor represailles, terwijl ik andere mama's ook wil helpen! Ik wil mijn stem laten horen! De mensen die "er toe doen" horen mij niet. En ik kan lang niet alles zeggen wat ik wil, want dan neem ik wraak op mijn ex. Ben ik aan het verwijten, hem zwart maken, enz, enz.... Gelukkig begrijpen mensen in mijn directe omgeving mij wel. Zij steunen mij waar ze kunnen. Maar omdat mijn ex weigert om de complete waarheid te vertellen, en slijmt bij de professionals, die zien dat niet. Zit ik met de gebakken peren en moet ik allerlei beslissingen nemen tegen mijn gevoel in. En worden er dingen van mij verwacht, waarvan ik nu al weet dat ik daar niet aan kan voldoen. En dat is echt geen onwil! Tevens stelt men doelen wat geen toetsbare doelen zijn. En vindt men mij (/de situatie) te lastig om zich daarin te gaan verdiepen om echte hulp te bieden! Het is zo jammer dat mijn angsten niet serieus genoeg genomen worden en dat ik moet blijven knokken voor het belang van mijn kind.... Ik hoop dat ik de moed kan vinden om steeds iets meer te schrijven over deze situatie. Waar ik bang voor ben is zo belangrijk om de taboe die er omheen hangt te doorbreken... Er zijn vele gevallen bekend, maar bij de hulpverleners vaak niet bekend genoeg....