Ondertussen beneden staat mijn vader, er is net aan hem verteld dat zijn kleindochter dood is. Hij laat het personeel van de ambulances binnen. Zijn gedachte van 'hoe mooi voor hun dat ze nu thuis zijn, de bevalling gaat snel (vanaf de eerste wee: 4 uur en 15 minuten) en dat ze straks hun kindje in hun armen mogen sluiten, lekker thuis!' sloegen om naar 'dit meen je niet, een dood kindje, na het verlies van haar moeder en bijna het verlies van Zoë, nu ook dit verdriet nog'. Mijn vader kijkt naar de klok.. en precies 10 minuten later hoort hij gehuil van een baby, zijn kleindochter. Wat een opluchting, ze is in leven.. maar verder wist hij niet wat er boven zich afspeelde.

Over mijn tweede zwangerschap valt eigenlijk veel minder te vertellen. Ik voelde me goed. En wat een bijzondere ervaring vond ik dit.. zo kun je dus ook zwanger zijn dacht ik! Tot week 31 van de zwangerschap. Ik ging weer voor een controle naar de verloskundige. Bij het meten van mijn bloeddruk zag ik een bedenkelijke blik. Wat bleek, mijn bloeddruk was weer te hoog en om een stijging te voorkomen moest ik per direct stoppen met werken en weer in de ruststand. Dit was wel weer even een klap, die bracht de herinneringen van mijn eerste zwangerschap weer naar boven. Krijg ik weer een zwangerschapsvergiftiging? Moet ik straks weer ingeleid worden omdat het niet veilig is voor de kleine? En zouden we dan ook met dit meisje weer op de Intensive Care neonatologie komen? Ons oudste dochter heeft namelijk 1,5 week voor haar leven gevochten op de NICU, maar daar schrijf ik later nog wel een blog over. 

Een positieve test in mijn handen, het begin van een compleet nieuw avontuur. Al vanaf jongs af aan was er maar één ding wat ik in het leven wilde worden; mama! En nu was het dan zo ver (2017), ik ging mama worden!! Eigenlijk heb je dan nog geen idee wat je te wachten staat, en gelukkig maar want hoe fijn is het om er open-minded en blanco in te gaan. Optimaal genieten van het wonder in je buik.