Zo dat is alweer een behoorlijk tijdje geleden. Ook is er in die periode heel veel gebeurd. De kleine is alweer bijna 2 dus zijn eerste verjaardag is al bijna 1 jaar geleden. Wij zijn zelf weer een jaartje ouder er heerst nu een virus die veel teweeg brengt en ik heb een periode van ups en downs gehad. Als ik zo terug kijk op de eerste 2 jaar met mijn kleine man denk ik jeetje wat is er veel gebeurd. Stein heeft koemelk allergie waardoor hij vanaf 3 maanden veel last had van kraampjes en daarnaast van de warmte. Tijdens het ontdekken van hapjes had hij rare rode draadjes in zijn ontlasting (Dit blijkt toch van de banaan te komen) ik had het gevoel dat ik moest vechten voor de borstvoeding en dat iedereen in mijn omgeving er op tegen was. Ook had Stein veel moeite met slapen. Overdag en snachts. Ik kreeg steeds te horen ja laat hem dan even huilen. Je moet hem ook gewoon vaker wegleggen en huilen is niet erg. Ik was het hier niet mee eens, maar het bracht me wel aan het twijfelen. Dit zorgde ervoor dat ik steeds in een dip kwam, weer opkrabbelen en weer terug zakte in een dip. Toen Stein 10 maanden was ben ik weer gaan werken dit was zwaar maar liep uit eindelijk wel. Tot ik begin dit jaar 3,5 dag ging werken. Ik zat op het randje van instorten en doorgaan. Er waren namelijk allemaal dingen die op het werk speelde. In maart stopte ik met de halve dag werken en kwam daar het corona virus om de hoek. Dit was voor mij uit eindelijk de druppel. In eerste instantie dacht ik ja ja het zal wel het is gewoon een griepje. Zoals heel veel mensen dat met mij dachten. Eenmaal toen het duidelijk werd dat het meer was dan een griepje werd het mij teveel. Ik wilde mijn familie en schoonfamilie beschermen.  Ik wilde huis blijven en dat mijn partner thuis bleef. Stein was de periode vanaf dat de scholen en kinderopvang dicht moesten ziek. Ik ging naar mijn werk (want ja zorg gaat door) mijn partner was thuis gelukkig. Wel na veel ruzie en strijd. En net toen ik dacht oké zo gaat het wel oké en heb ik het geregeld vertelde mijn partner dat hij niet tot 6 april thuis zou blijven. Oké kut en nu weer stress weer onzekerheid. Ik was boos bang en onzeker. Wat ging er nu gebeuren wat kon ik doen. Ik heb mijn ouders opgebeld en gezegd dat zij moesten zeggen dat zij Stein niet gingen opvangen. Dit heb ik ook bij mijn schoonouders gedaan. De zondag voor mijn partner weer aan het werk ging was voor mij slopend wat ging hij doen wat ging hij regelen. Uit eindelijk heeft hij Stein naar zijn ouders gebracht. Eerst was ik hier boos verdrietig om en bang dat ze ziek zouden worden. Die angst is niet weg maar ik heb het wel meer los gelaten in de zin van oké ik kan die zorg niet dragen en het is niet mijn keus. Daardoor heb ik er nu meer rust bij. Vandaag is mijn vader jarig we gaan op raam visite zodat ik ervoor zorg dat ik of mijn gezin ze niet besmetten. Mijn broertje en zusje moeten zelf bepalen wat ze doen al hoop ik dat zij het net zo serieus nemen.