Mijn vriend heeft een moeilijke jeugd gehad. Zijn ouders zijn gescheiden en er is enorm veel gebeurd voor en na de scheiding. Hij heeft een oudere zus en broer, een tweelingbroer en een jongere half broertje. Zijn broer en tweelingbroer heeft hij wel contact mee, maar zijn zus en halfbroertje heeft hij sinds het laatste contact 10 jaar geleden met zijn moeder, nooit meer gezien of gesproken. Behoefte heeft hij er niet aan om met hen contact op te nemen. Het liefst hoort hij ook helemaal niks over hen.

Ik zelf ben in een gezin van 6 opgegroeid, een drukke maar gezellige gezin met 2 ouders die nu nog steeds na 31 jaar huwelijk samen zijn en 2 broers en een zusje die voor elkaar door het vuur gaan. Voor mij was het dan ook ongelofelijk dat mijn vriend helemaal niks meer met zijn moeder of de broer en zus die bij zijn moeder nu nog wonen te maken wil hebben. Zijn tweelingbroer heeft wel contact met hen, en zijn oudere broer ook zo nu en dan. Alleen mijn vriend wil nog niet.

Al sinds het begin van onze relatie heb ik hem aangedrongen om contact met zijn moeder te zoeken. Haar in ieder geval een kans te geven haar kant van het verhaal te doen van al het gebeuren wat nu verleden tijd is. Dit bleef maar doorgaan tot ik me laatst bedacht: waarom kan ik geen contact met haar opnemen? Ik gun mijn zoon gewoon 2 oma's en 2 opa's, zolang ze er allemaal nog zijn. Ik ben dus voor de zoveelste keer een gesprek met hem er over begonnen en vertelde hem wat ik dacht en wat ik er voor voelde. Na enige twijfel stemde hij toe, op voorwaarde dat hij echt geen contact wil met hun. Nu nog niet in ieder geval. Als hij er klaar voor zou zijn, zou hij het aangeven... Ik wist niet wat ik hoorde. Ik verwachtte een zoveelste afwijzing van mijn verzoeken te krijgen.

Die avond ben ik meteen naar zijn moeder wezen zoeken en vond haar facebook profiel. Ik was zenuwachtig. Hoe zou ze reageren? Wat zou ze er van vinden? Wil ze uberhaupt wel contact met MIJ? Of wil ze eerst eigenlijk contact met haar zoon? Ik besloot om haar een bericht te sturen, maar goed... Hoe begin je? Wat schrijf je? Ik besloot het formeel te houden. Na een half uur te hebben gedaan over een korte stuk tekst, besloot ik hem te verzenden. Nu afwachten...

De volgende dag had ik nog geen reactie. Ik zag wel dat ze wat nieuws had geplaatst op facebook maar ze had het bericht niet gelezen. Ik bedacht me opeens dat het bericht in haar overige terecht zou kunnen zijn gekomen en dat als ze die map nooit checkt, mijn bericht ook nooit zal lezen. Ik zocht verder op haar profiel en kwam er achter wie haar vriend was met wie ze samenwoont. Opnieuw heb ik een bericht geschreven met de vraag of ze mij wilde antwoorden en dat het bericht waarschijnlijk in een map terecht was gekomen die ze niet bekeek. Maar ook hier kwam geen antwoord vandaan. Om verschillende redenen maar vooral de reden dat de rest van de familie van mijn vriend niet mocht weten dat ik contact met haar zou hebben, kon ik haar geen vriendschapsverzoek sturen. Mijn moeder besloot haar een verzoek te sturen via haar profiel, die vrij snel werd geaccepteerd. Ik besloot haar een bericht te sturen via mijn moeder haar profiel en te vragen of ze mijn bericht wilde lezen. Na wat moeizaam en langzame contact begon het al gauw op gang te komen. Haar vriend had onderhand ook al geantwoord, maar dat was al niet meer nodig. Uiteindelijk zijn we overgegaan naar whatsappen, en dit loopt zo goed. Vragen waar zowel ik als mijn vriend mee liepen heb ik langzaam aan al beantwoord gekregen, en ook openstaande gaten beginnen langzaam gevuld te worden. We hebben veel gemeen. En dat doet me heel erg goed. Ik vind het zelfs leuk om met haar te appen, en ze heeft me al heel vaak laten weten hoe blij ze is dat ik contact met haar op heb genomen. Het voelt alsof ik mijn eigen oma heb teruggevonden. Haha... Onderhand zijn er heel veel foto's over en weer verstuurd, en heb ik eindelijk ook zijn broertje en zus gezien.

Binnenkort hoop ik af te kunnen spreken met haar, in het bijzijn van mijn zoontje en de tweelingbroer van mijn vriend. En eerlijk gezegd heb ik daar enorm veel zin in. Het contact voelt goed, en de liefde die ze nu al uit voor onze zoon geeft me ook een zeer goed gevoel hier over. Mijn schoonbroer is blij dat mijn vriend deze stap heeft kunnen nemen, en we zijn trots op hem. Ik hoop zo dat het allemaal goed blijft gaan, en dat ze echt een oma zal kunnen zijn voor onze zoon. Maar ik voel dat het wel goed moet komen! Zal ik mijn zoon dan toch een 2de oma kunnen bieden nu?