er ligt hier van alles aan speelgoed in de huiskamer en ik vraag mij echt af wat is nou goed? Alleen het zelfde soort speelgoed en hoeveel? Ik had mijzelf voor genomen om het speelgoed in vier bakken te doen en dan elke week een andere bak in de huiskamer..ook om het speelgoed leuk te houden en overzicht te creëren. Ik kan mij nog herinneren voor dat ik een kind had en bij iemand anders was met kinderen...zoveel speelgoed! Dat kan toch niet gezond zijn en dat zou ik nooit willen! En ja hoor...hier is het precies het zelfde. Hoe doen jullie dat?

Ik had verteld dat wij hulp hadden gezocht omdat wij ons zorgen maken om de ontwikkeling van ons zoontje omdat er sommige dingen gewoon niet kloppen. Wij zitten momenteel in de medische molen en hij is aangemeld bij het medisch kinderdag verblijf. Wij hebben inmiddels twee gesprekken gehad daar gehad en een rondleiding en wij staan er nu erg positief in. Het wordt toch 2 dagen in de week daar heen en ook nog 1 dag naar de peuterspeelzaal. Zoals het nu lijkt start hij volgende week maandag al en ben heel benieuwd hoe hij het vindt... Het is toch weer nieuw. Niet iedereen in onze omgeving staat helaas achter onze beslissing en dat vindt ik best moeilijk

Vanaf het begin had ik het gevoel al dat er iets niet klopte met onze zoon. Als.baby maakte hij weinig oog contact en lachen deed hij eigenlijk niet...dat is erg moeilijk als je andere ouders steeds hoort zeggen dat hun kindje zo heerlijk vrolijk is. Ik heb er eerst niets mee gedaan omdat ik dacht dat ik te veel beren om de weg zag...mede omdat mijn man steeds zei...ach dat komt allemaal wel en ik toon ook niet veel emotie (vanwege z'n verleden) inmiddels is ons zoontje 2 jaar en 3 maanden en zegt bijna nog geen woord,weinig emotie en vaak onbereikbaar...maar het is een enorm lief mannetje! Het kwartje viel pas bij mijn man toen mijn moeder bij mij kwam en haar zorgen uitsprak en zijn toen naar de huisarts geweest en heeft ons door gestuurd. Na twee gesprekken en in de speelkamer te zijn geweest om  te observeren de 'uitslag' gehad. Hij scoort hoog op autisme en zien veel kenmerken er van maar geven de diagnose (nog) niet vanwege zijn leeftijd. Wij gaan nu hulp thuis krijgen en hij wordt straks gevolgd op de peuterspeelzaal. Het is nu afwachten tor er contact word opgenomen met ons. Mijn vermoedens zijn nu bevestigd, maar toch heeft het mijn moeder hart gebroken en heb de terug weg in de auto alleen maar kunnen huilen...het enige wat telt is zijn gezondheid en hij hoe  hij en wij ermee kunnen omgaan zodat hij een gewoon zo normaal leven kan leiden zonder te veel opstakels....

Hallo,

Vandaag alweer 16 jaar geleden dat mijn vader is overleden na 2 maanden ziek bed aan kanker overleden. Het rare ervan is hij is nu langer overleden dan dat ik mijn vader heb gekend en dat voelt zo vreemd. Ik vraag mij af hoe hij over mij denkt en of hij wel trots is. Mijn vader was geen makkelijke man,maar missen doe ik hem nog steeds. Dat is eigenlijk het moeilijkste van iemand missen die niet meer hier is op deze wereld...niets meer kunnen vragen of vertellen.

Door heel veel pech in het verleden en ook wel een sociale angst heb ik weinig contacten en dit maakt mij best eenzaam. Ik zou graag andere moeders spreken hoe zei de opvoeding ervaren en waar zei tegen aan lopen en gewoon kunnen kletsen over de dagelijkse dingen. Dan zou je denken..dan ga je er toch op uit? op een vereniging of iets? en daar loop ik dus heel erg tegen aan...ik durf gewoon niet. Door mijn 'rugzakje' wat ik ook wel plunjezak noem...ben ik erg onzeker geworden en lukt het mij niet om alleen die stap te zetten en dat terwijl ik dat juist zo graag zou willen. Het maakt mij vaak erg verdrietig... ik heb het gevoel alleen te staan in deze wereld.

Toen ons zoontje werd geboren (5 weken te vroeg) ging alles goed. Er werd gezegd hoe goed wij het zo goed deden met ons zoontje. Na een week mocht hij al naar huis...eindelijk een gezinnetje! tot dat hij wat blauw aan liep en zag dat hij moest spugen, ik hem op gepakt en zo gehouden dat hij het kwijt kon en het groen spoot eruit. Ik was geschrokken en zijn toch maar naar de huisartsenpost gegaan en er werd gezegd...er is niets aan de hand. ik was toch niet gerust gesteld en er werd gevraagd of wij even naar boven wilden gaan om verder te kijken. dit stelde ons gerust en zijn mee gegaan. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en dachten hem de volgende dag weer naar huis mee te nemen...dit werd een teleurstelling na het vragen....zo waren we drie dagen verder! toen werd er in eens gezegd..nee dit is procedure dat hij gelijk een week blijft en er komt straks ook even een psygeloog  met jullie praten.wij waren verbaast en stonden toen nog niet sterk genoeg in de schoenen om te vragen WAAROM?? onder tussen werd een papier opgehangen met tijden hoe wij onze zoon moesten verzorgen?? de psygeloog was langs geweest om met ons te praten en die was zelf stom verbaasd wat ze in vredes naam bij ons deed...die is weg gegaan en zei...jullie zie ik niet weer. Zo ging het een paar jaar goed.....