9 jaar geleden kwam jij als heel klein meisje op deze harde wereld.. ik nog maar 17 bijna 18 jaar oud moeder van een wondertje dat voor haar kleine leventjes moest gaan vechten!
Er word niet vaak over gesproken, maar ik vind het zelf best een dingetje. Zowel lichamelijk als geestelijk is het een aanslag! Tenminste dat vind ik!
inmiddels leven we al 2 jaar zonder jou. Het zijn 2 verschrikkelijk zware en verdrietige jaren.
24 mei kwam jij veel te vroeg op deze wereld, 26 weken was je zo klein en teer. 9 dagen later werd je ook nog eens ontzettend ziek, ik weet het nog als de dag van gisteren.
24 mei 2013 maakt jij mij een mama.
De tijd van tegenwoordig is maar doorgaan, letterlijk doorgaan tot dat je er waarschijnlijk bij neer valt en mensen achteraf zeggen.. ik had zn vermoeden dat het niet helemaal lekker ging. Of naar andere wijzen waarom ze het niet zagen. Mensen die niet op je gezanik zitten te wachten, maar dat is een beeld die je zelf voor schetst denk ik.
4-1-2014 de dag dat ik dacht het belangrijkste deel van mij te verliezen. We hebben het gered!! Terug komend van het snelle eten en omkleden stonden ze daardan, naast je bedje met alle toeters en bellen op je bed om je klaar te maken voor IC. Machteloos en vol verdriet stond ik toe te kijken hoe snel je achteruit ging. We hadden voor hetere vuren gestaan maar dit hadden we nog nooit van je gezien. Met spoed werd je naar ic gereden en met spoed werd de chirurg van thuis gebelt. Zo snel als hij kon was hij er en vertelde me dat deze kans nog kleiner was dan alle andere keren. We hadden al vaker gehoord dat we afscheid van je moesten nemen maar elke keer vechte jij je er met pijn en moeite door heen als een echte tijger! Maar deze keer zag ook ik grote beren op de weg. Met je oogjes zo dik van vocht keek je me nog even door een klein spleetje aan. Zovaak vaak als ik kon zei ik hoeveel ik van je hou en aaide over je bolletje, kuste je wangetje en hield je kleine handje vast. De chirurg was er en je werd meteen meegrukt naar OK, om weer je buikje open te maken en te kijken wat er nu aan de hand is. Daar ging je en de uren leken nog langer dan alle andere keren ervoor. Ik heb geschreeuwd en kon alleen maar huilen, waarom moest jou lichaampje nou elke keer zo hard vechten. Ik wou het zo graag van je overnemen en daar liggen inplaats van jij. Ik zit machteloos in de gang te wachten en Daar kwamen ze na uren om te vertellen dat het met veel pijn en moeite gelukt is. Maar nog zeker kritiek was en afwachten Ik zakte neer en dankte, dankte voor een nog langere tijd die ik met jou kreeg, voor de mensen die haar weer hebben gered voor alle kracht en vechtlust die ze in zich heeft. Ik kon niet wachten je weer vast te houden en je te knuffelen en nooit meer los te laten. Enkele dagen later opende je je oogjes je ging vooruit we hebben elkaar er door heen gesleurd. En natuurlijk ook met de mensen die er toen voor ons waren. Nu ben je inmiddels een meisje met nog meer kracht en een duidelijke eigen wil, 8 jaar sta jij al naast me en ik zal altijd naast jou staan en je nooit laten gaan. Toen ik 17 was maakte je jij mij mama en we hebben het samen gedaan kleine meid! Elke dag is een dag dat je mij op de rails hou een dag dat ik nooit meer vergeet en zo zullen er nog vele dagen zijn. Er bestaat niets mooier dan de liefde van een kind! Ze is mijn trots💕
17-06-21
Profiel
Posts
(19)
