Mag je rouwen om iets wat eigenlijk helemaal nog niet ontstaan is. Op dit moment ben ik langzaam begonnen met rouwen en kijken hoe ik dit een plekje kan geven, ontdekken hoe ik dit kan verwerken. Langzaam komt de maand waar voor mijn gevoel 1 van de belangrijkste dingen in mijn leven afgesloten gaat worden. Ondanks dat ik heel geliefde mensen in mijn omgeving heb, voel ik me toch EENZAAM dit komt omdat niemand kan begrijpen hoe het werkelijk voelt. Zelf kan ik het eigenlijk ook niet echt begrijpen hoe het voelt voor mij. Het enige wat ik op dit moment weet is als de vraag gesteld wordt wanneer komt de 3de ik eigenlijk heel snel dicht klap en maar snel zeg die komt er niet en over iets anders begin. Ook het zinnetje maar je mag je eigen gelukkig prijzen met 2 gezonde kinderen, dat klopt en dat doe ik ook zeker maar het feit dat je in je hart nog een plek hebt voor een 3de wonder. Je alles nog een keer mee wil maken van het aan je partner en kinderen vertellen, de reactie en de emoties die hierbij komen ervaren. De eerste echo waar je voor de eerste keer het hartje ziet kloppen, het getrappel in je buik voelen, moment dat je geliefde voor het eerste keer kunnen voelen hoe de kleine spruit trap in je buik, wanneer je buik zichtbaar wordt, maar vooral de bevalling die zo vermoeiend en pijnlijk is maar ZODRA HET KLEINE WONDERTJE OP JE BUIK GELEGD WORDT ALLES WEER VERGETEN IS, het moment wanneer je samen met je partner beseft dat hebben we toch maar weer geflikt en dan het moment dat iedereen het mooie wondertje voor de eerste keer ziet en vast mag houden, de reactie van je kinderen waar ik alles voor zou doen om nog een keer mee te mogen maken. Ik weet dat ik me eigen gelukkig mag prijzen met het feit dat ik het al 2 keer heb mogen ervaren en er ook mensen zijn die het niet mogen ervaren of er heel veel moeite voor heb moeten doen. Maar alleen ervaar ik het op dit moment niet zo, ik kan niet begrijpen dat ik op mijn 25ste zo beslissing heb moeten maken die voor altijd is. Dat ik hierbij mijn man zijn droom ook in duigen laat gaan vind ik misschien nog wel het aller moeilijkste. Want wat had ik hem graag voor de 3de keer papa laten worden en hierdoor compleet te zijn als GEZIN. Bij heel deze rollercoaster want zo noem ik het maar gaat een heleboel schuld gevoel gepaard. Na hem, mijn kinderen en mijn omgeving maar vooral ook na mezelf, want waarom laat mijn lichaam me in de steek, waarom kan ik het niet en is het ons niet meer gegund. Op dit moment zijn mijn gedachtes en gevoelens continu in strijd, zullen we het annuleren en toch nog een keer proberen en kijken wat er dan gebeurd. Maar als je het doet dan wordt het een 50% kans dat het ik het wordt, je ongeboren kind of misschien wel allebei of kiezen we ervoor om als het gevoel een beetje verwerkt is ons toch als een compleet gezin te zien. Dat is waar ik/wij voor gekozen hebben en het ook de beste keus is. Alleen kan ik het op dit moment niet ervaren zo en ben ik continu in een strijd. Maar deze strijd ga ik weer winnen zoals ik altijd alles wel overwin en de positieve tijd er uithaal en van de mooie dingen in het leven genieten maar vooral de kleine dingen.