Negen maanden lang zitten ze in je buik. Dichtbij, veilig, warm... Dan komen ze ter wereld en het hechtingsproces ontwikkeld zich verder... En dan komt het loslaatproces: de baby slaapt in zijn eigen bedje, de baby is een uur bij iemand anders, de baby begint met kruipen. Voor de ene moeder is dit makkelijker dan voor de andere moeder. Ik noem dit proces altijd "Bittersweet"; je hart vult zich met trots door de nieuwe 'vaardigheid', maar ondertussen realiseer je je ook dat je weer een stukje hebt moeten loslaten. De tweestrijd tussen je kind bij je houden en het laten ontdekken van de wereld. En het leren vertrouwen hebben in de maatschappij, jezelf als opvoeder en je kind.

Toen ik 20 was werd ik zwanger van mijn zoon. Toen ik het tijd vond om het te vertellen (van de daken te schreeuwen!) kreeg ik vaak de opmerking van mensen die mij amper kenden: "oh was het wel gepland?!" Vaak trokken mensen er een gezicht bij vol medelijden. 

De laatste loodjes is een zin die ik de laatste tijd vaak heb gezegd. Ik zit (hopelijk) in de laatste fase van mijn studie en die is ongelofelijk zwaar. Drie dagen ben ik van huis voor stage. Ik vertrek dan om 7:00 van huis en kom om 18:00 thuis. Om 18:00 mag ik nog even het avondeten klaar maken, afwas, huishouden, mijn zoon aandacht geven en weer aan de slag voor stage. Daarnaast heb ik een dag school en de overige dagen ben ik bezig met verslagen typen, (dokters)onderzoeken voor mijn zoon, voorbereidingen voor stage en school, huishouden, aandacht voor mijn mannen en ergens moet ik ook nog "ontspannen". 

Tien jaar geleden kwam ik erachter dat ik zwanger was. De timing was misschien niet zo handig, omdat ik nog op school zat en vrij jong was. Iets meer dan zeven maanden later lag er er na 32 uur hard werken opeens een hummeltje op mijn borst en vulde mijn hart met liefde.