Ons bouletje werd enkele dagen geleden twee. Say whuut? (Ik kan het ook niet geloven) Hoog tijd om eindelijk mijn geboorteverhaal eens neer te schrijven! Ik heb dit -obviously- uitgesteld. Niet uit luiheid of omdat ik geen zin had, maar eerder omdat ik niet goed wist hoe ik mijn gevoelens kon omschrijven zonder meteen als een dramaqueen te klinken.

Spoiler alert: ook ik kan het even niet laten een kleine klaagzang te uiten. Voor zover ik me kan herinneren heb ik mij via social media nog niet eerder uitgesproken over wat ik denk van de hele coronasituatie. Dat ik het niet leuk vind, spreekt natuurlijk voor zich en is zelfs een understatement.

Mijn liefste bouletje, mijn schattigste pateeke,

Het is avond, je nageslacht ligt in bed en je hebt even tijd voor jezelf. Je ploft neer in de zetel met een goed boek en een kop thee om te ontspannen. En dan plots… tussen de zinnen van je boek door zijn ze daar weer: de duizend-en-één gedachten van een mama.

Ooit was ik één van jullie. Hoogstwaarschijnlijk was ik erger. Misschien zelfs tegen het randje van? Als je weet dat de algemene regel voor vrouwen maximaal 14 eenheden alcohol per week bedraagt, kun jij je vast weken herinneren dat je over dat maximum ging.