Begin April, een week na ons trouwen bleek ik onverwacht zwanger te zijn. Een enorme schok omdat mijn man al 2 kinderen had van toen 9 en 11 jaar en we samen niet van plan waren nog kinderen te krijgen. Na veel overleg besloten we ervoor te gaan. Toen kwam die eerste echo en bleken het er niet 1 maar 2 te zijn. Eigenlijk vonden we dit wel leuk aangezien er hierna niet nog een kindje zou komen was het dus wel leuk dat ze samen kunnen opgroeien. Of we de nipt test wilden doen? Wat als blijkt dat er iets aan de hand is? Laten we ze dan allebei weghalen? We besloten toen dat we het wel zien hoe het allemaal verloopt. Alle echo's waren prima alleen begon bij 25 weken zwangerschap de groei van het jongetje uit te blijven. Extra controles dus. Bij 29 weken begon de gynaecoloog zich toch wel zorgen te maken en werd ik direct met ambulance naar Zwolle gebracht. Als de ctg niet goed was zouden ze die avond nog gehaald worden. Gelukkig bleven de ctg's goed en konden ze nog even blijven zitten. Bij 32,5 week mocht ik gelukkig weer naar mijn eigen stad Enschede en daar werd besloten bij 33,4 weken dat ze gehaald gingen worden. Op 27-10-2021 waren daar Puck & Odin. Toen ik na de keizersnede naar neonatologie werd gebracht en mijn eerste blik op onze prachtige kindjes wierp zag ik dat er iets niet klopte met Odin. Hij had een beetje gekkige oogjes. Dat zagen ze wel vaker bij premature kindjes en dit zou nog wel bijtrekken. Toch liet dit gevoel me niet los. Google was mijn beste vriend op dat moment en iedere keer bleef ik zoeken op uiterlijke kenmerken van downsyndroom. Het enige dat klopte waren de amandel vormige oogjes. De mensen op neonatologie zouden het wel weten toch? Na 3 weken ziekenhuis mochten ze mee naar huis en toen ze 7 weken oud waren moesten ze voor het eerst op controle bij de kinderarts.  Valt je verder ook iets op vroeg de kinderarts? Ik gaf aan de vorm van de oogjes en zei ook dat ik hier wel vragen over gesteld had op neonatologie maar dat ze zeiden dat dit nog zou bijtrekken. Ze sprak haar vermoeden uit op downsyndroom. Prima was mijn antwoord.  Dan moeten we dit maar testen! Ze vind het raar dat ik zo nuchter reageerde.....wat moet ik dan was mijn antwoord? Terug stoppen kan ik hem niet, ik zal niets minder van hem houden, en dan rest ons 1 doel ; het mannetje zo gelukkig en gezond mogelijk maken. 4 dagen hierna kreeg ik het telefoontje. Ik heb slecht nieuws viel ze mee binnen. Ik heb aangegeven dat ik het geen goede manier vond van het overbrengen van deze boodschap. Hij krijgt geen doodvonnis......na een aantal onderzoeken blijkt dat Odin kerngezond is. Geen hartafwijking,  geen hartafwijking,  ogen prima, oren prima alleen maar een extra chromosoompje. Ook ontwikkeld hij zich super. Hij begint te kletsen, zit zelfstandig,  kruipt de kamer rond en is een heerlijk , vrolijk , en gezellig mannetje. Hij is het lichtje waarvan we niet wisten dat we hem nodig hebben.