16 was ik toen ik hoorde dat PCOS de rede was van mijn onregelmatige cyclus. Ik had ongeveer eens per jaar een menstruatie en kreeg te horen dat de kans op een zwangerschap heel klein zou zijn, ook met hulp. Maar zodra ik er klaar voor was mocht ik langskomen. In april 2020 besloten wij om mijn spiraal te verwijderen en een afspraak te maken bij de gynaecoloog op het kinderwensspreekuur. Ik was bijna klaar met mijn opleiding tot spoedeisende hulp verpleegkundige en na 3 jaar een relatie te hebben met 2 mooie bonuszoons erbij was ik er helemaal klaar voor. Begin juni kon ik terecht en vertelde mijn kinderwens, de gynaecoloog wilde eerst nog 3 maanden afwachten wat mijn eigen cyclus zou doen. Beledigd en verontwaardigd ging ik naar huis, ik zou toch direct geholpen worden? Bovendien heb ik ongeveer maar 1x per jaar een cyclus.. Eind augustus mocht ik terugkomen om met medicatie te starten als ik op dat moment nog geen menstruatie zou hebben gehad. Niet wetende dat ik die afspraak nooit meer zou zou krijgen, want wonder boven wonder had ik 2 juli een positieve zwangerschapstest in handen! Enigszins in shock, totaal niet verwacht zo snel.. en dat zonder hulp, geweldig! Na een week of 6 kreeg ik de eerste bloeding, niet heel hevig dus ik maakte me nog niet direct grote zorgen. Met 8 weken mocht ik voor de eerste echo komen, waar we direct een krachtig kloppend hartje hoorde! Ik was direct verliefd, ons kleine wondertje! Helaas kreeg ik hierna een aantal flink grote bloedingen met buikpijn.. meerdere malen heb ik gedacht "dit was het dan.. geen enkel kindje blijft zitten met zulke hevige bloedingen.." maar toch, ons kindje was zo sterk! Die bleef wel zitten! Er bleken hematomen tussen baarmoeder en placenta in te zitten die de bloedingen veroorzaakte. Vrijwel altijd is dit voor de 20e week weg en verloopt de rest van de zwangerschap zonder complicaties. Ik heb één keer een echo laten maken in het ziekenhuis waar ik werk toen ik een grote bloeding tijdens het werk kreeg. De gynaecoloog gaf hetzelfde aan, meestal is dit voor de 20e week over. Maar ook gaf hij het advies om thuis te bespreken wat we zouden gaan doen als het tóch tot een extreme vroeggeboorte zou leiden.. dit gebeurt helaas ook wel eens bij mama's met hematomen. Ik deed aangepast werk om het wat rustiger aan te kunnen doen en vanaf week 15 waren de bloedingen gestopt en op de echo waren ook geen hematomen meer te zien! Ook kregen we te horen dat we een klein meisje konden verwachten! Super verliefd, na 2 (bonus)zoons een klein meisje! De 20 weken echo was perfect, ons kleine meisje kreeg een 10+, er waren geen hematomen meer te zien en ook de placenta leek geen last meer te hebben van de eerdere bloedingen in de zwangerschap. Niets stond ons nog in de weg om een gezond klein meisje te krijgen in maart! Op 10 november 2020 had ik avonddienst op mijn werk. Het was een drukke dienst en ik voelde mij, zoals veel vaker die periode, schuldig dat ik aangepast werk deed en niet zo hard werkte als mijn collega's.. Gelukkig was het aangepaste werk wat ik deed heel nuttig en dit gaf me toch telkens een fijn gevoel! Afijn, tijdens deze avonddienst zag ik een klein spoortje bloed toen ik tussendoor even naar het toilet ging.. Ook had ik een klein beetje buikpijn. Ik maakte me niet direct veel zorgen, gezien de eerdere bloedingen in mijn zwangerschap. Wel koos ik ervoor even rust te nemen en met pauze te gaan. Tijdens deze pauze voelde ik haar niet schoppen, waarna ik me zorgen begon te maken... Er bekroop me een vreselijk naar onderbuikgevoel en ik heb rond 20.00uur op het werk een doppler en echo laten maken. Er was niets geks te zien, de placenta zag er goed uit en er waren geen nieuwe hematomen te zien. Ondertussen was ze wakker geworden en weer flink aan het trappen! Of ik weer gerustgesteld was vroeg de arts? Nee.. gek genoeg, mijn onderbuikgevoel bleef.. Ik heb mijn verloskundige gebeld en aangegeven dat de doppler, echo en mijn controles helemaal goed waren, maar dat ik toch écht een onderbuikgevoel had dat er iets niet klopte. Zij gaf, geheel begrijpelijk, aan dat een onderbuikgevoel geen rede is voor een extra controle. Alle controles waren al gedaan en die waren goed. En er was geen aanleiding om te voelen of ik ontsluiting had. Ik begreep het. Achteraf blijft continue dit moment in mijn hoofd terugkomen, "wat als....?" Rond 1uur snachts werd ik wakker met buikpijn en een toilet aandrang. Ik ben gaan plassen, maar had geen zin om midden in de nacht voor nummer 2 te gaan en ben weer gaan slapen. Rond een uur of 2 werd ik opnieuw wakker met dezelfde aandrang, maar dan erger en met buikpijn. Ik besloot dan tóch maar te gaan, maar dit lukte niet.. Ondertussen kreeg ik vreselijke buikpijn, een enorme pijn die continue aanwezig was en voelde als darmpijn.. Ik besefte al gauw, dit is niet goed.. Zelf dacht ik aan een darmafsluiting, want.. darmpijn, continue aanwezig en nummer 2 lukte niet ondanks aandrang.. Ik wilde opstaan om een kruik en paracetamol te pakken, maar viel bijna flauw van de buikpijn.. Onze badkamer is op de 1e verdieping en wij slapen op de 2e.. Ik ben de trap op gekropen en heb mijn vriend wakker gemaakt. Hij (ambulance verpleegkundige) vroeg direct wat voor pijn het was? "Kwam het in aanvallen? Lijkt het op weeën?" Ik gaf aan dat dit niet het geval was, dus of hij een kruik en paracetamol voor me wilde pakken, dan kon ik weer verder gaan slapen.. Toen mijn vriend terugkwam met paracetamol en een kruik deed hij pas het licht aan en zag hoe bleek, klam en zweterig ik was. Ik schreeuwde het uit en vroeg om de verloskundige te bellen. "Het zullen mijn darmen zijn, dus ik moet naar het ziekenhuis want dit is niet goed!! Maar er zit een baby in mn buik, daar moet eerst naar gekeken worden!" Hij belde de verloskundige, zij gaf aan ook te denken dat het geen weeën zullen zijn, maar kwam er toch aan binnen een half uur. Ik bedacht me nog dat ik nu nog zelf 2 verdiepingen naar beneden kon lopen en dat het mij niet zou gebeuren dat ik met de brandweer uit huis getakeld zou moeten worden.. Na 20 minuten was ik eindelijk beneden en lag ik op de bank. Mijn vriend bekeek me, voelde mijn buik en zag een enorm harde en gespannen buik die onwijs geprikkeld was. Ondertussen was de pijn onhoudbaar en kwam deze in aanvallen. Mijn vriend belde opnieuw de verloskundige, maar zij zou er nog 10 minuten over doen. Hij heeft toen aangegeven 112 te bellen.. De verloskundige en ambulance kwamen ongeveer tegelijkertijd aan om 02.50uur. Ik vond het verschrikkelijk, je ligt bloot voor je eigen collega's van de ambulance, maar ik kon ondertussen echt niet meer lopen en/of zitten om zelf met de auto te gaan.. de verloskundige luisterde met de doppler en hoorde een heel krachtig hartje. Ik zei nog "zie je wel, niks aan de hand met de baby.. het zijn mn darmen waar iets helemaal mis mee is". Toen ze ontsluiting voelde, was het eerste wat ze zei "we gaan NU naar het ziekenhuis, je hebt 7cm ontsluiting".. Pas toen kwam het besef, ik ga bevallen en deze baby gaat het niet redden.. Ik was immers pas 23+2... Toen ik in de ambulance lag ben ik vreselijk gaan bloeden en werd ik met gillende sirenes naar het ziekenhuis gereden.. Aangekomen in het ziekenhuis om 03.00u had ik al volledige ontsluiting en braken vrij snel mijn vliezen.. Het besef kwam zo hard binnen toen de vliezen braken, nu is er echt niets meer te doen.. ze red het niet zonder vruchtwater.. Onze hele wereld stortte compleet in.. Het ging toch zo goed? 3 weken terug tijdens de 20 weken echo kreeg ze een 10+.. Hoe kan dit?? Ons meisje heeft nog lang geleefd zonder vruchtwater, om 06.30uur klopte haar hartje nog heel krachtig.. Uiteindelijk is zij op 11-11-2020 om 12.17uur stil geboren, onze lieve Lize Tine Brands..