Maandag 24 juli. Wat heb ik afgeteld naar die dag! Vandaag gaat mijn vriend, Elias' papa, voor het eerst sinds de bevalling terug werken. Vier weken hebben we dag in, dag uit op mekaars lip gezeten. Vier weken lang namen we samen de verzorging voor onze kleine prins in handen. Ik heb er ten volle van genoten, maar stiekem telde ik af naar de dag dat ik helemaal alleen mama kon spelen van ons kleintje: samen knuffelen, voeden op verzoek, pampertjes verversen en tussendoor de perfecte huisvrouw spelen en wat huishoudelijke taakjes uitvoeren. WAT EEN ONTNUCHTERING! Halfweg de voormiddag ben ik doodmoe van het vele over- en weergeloop van hot naar her. Elias heeft af te rekenen met krampjes en wil maar geen oog dicht doen. Mijn armen zijn moe van het wiegen en het wrijven over zijn pijnlijke buik, mijn oren blijven het sussen horen lang nadat ik er mee gestopt ben en zelfs de katten kijken me stilaan bezorgd aan omdat hij niet stopt met wenen. Strijken is voor tussen twee huilbuien door en dan mag ik nog niet te streng zijn voor de kreukjes deze keer zodat ik aan sneltempo al de was kan wegwerken. Het is nu 3 uur in de namiddag en jawel: ik tel af naar het moment dat de deur opengaat en papa binnenstapt om het even over te nemen. Ons intieme mama- zoonmomentje zoals ik het me voorgesteld had, zal voor een andere dag zijn...