26 maart 2013, precies 40 weken zwanger.  Ik heb in de ochtend een afspraak bij de verloskundige. Ik ben echt enorm, 28 kilo aangekomen en hou heel veel vocht vast. Om een impressie te geven, crocs kwam ik niet meer in. Ik ben het ook echt zat. De verloskundige controleert mijn bloeddruk en die is echt veel te hoog. Ik moet over een staafje plassen en daaruit blijkt dat er eiwitten in mijn urine zitten. Foute boel, dit zou wel eens een zwangerschapsvergiftiging kunnen zijn. Mijn zus heeft hellp syndroom gehad en haar dochter is (godzijdank bij 37 weken) met een spoedkeizersnede gehaald. Ik moet naar het ziekenhuis en mijn zus brengt me, mijn man is nog op zijn werk en werkt niet in de buurt. Daar aangekomen wordt ik gelijk aan de CTG meter gelegd, krijg ik een bloeddrukmeter om en wordt er bloed geprikt. Ook wordt er alvast een infuus aangelegd. Door mijn vele liters vocht is het prikken lastig, uiteindelijk vinden ze een ader aan de zijkant van mijn pols, één van de gemeenste prikken in mijn leven die ik ooit gehad heb. Mijn man arriveert en neemt de shift over van mijn zus, we duimen op een goede afloop, er is tenslotte nog geen reden tot paniek. Mijn bloeddruk is veel te hoog en ze besluiten mij magnesium te geven om de bloeddruk te verlagen. Er wordt een spuit op mijn infuus aangesloten en ze vertrekken met de mededeling dat ze over 5 minuten weer terug zijn. Nog geen minuut na hun vertrek moet ik naar de wc en ik kom overeind maar voel me helemaal raar worden. Ik ga gauw weer liggen in de hoop dat ik te snel overeind gekomen ben en daarom wat duizelig ben maar het wordt erger. Ik vraag mijn man de artsen te halen, dat het niet goed gaat. Hij zeg 'maar ze komen zo terug' maar ik geef aan dat het niet goed gaat. Gelukkig komen de artsen op dat moment de kamer binnen en op datzelfde moment zak ik weg. Ik zie niets meer, kan me niet bewegen maar hoor hen wel praten. Ik herken het gevoel en weet dat ik flauwgevallen ben. Ik heb ondertussen een zuurstofmasker gekregen en de artsen hebben de geconcludeerd dat ik teveel magnesium kreeg waardoor mijn bloeddruk te laag werd en ik flauw viel. Ze hebben me iets gegeven om dat op te heffen. Ik ben er zelf erg van geschrokken maar de artsen geven aan dat er 'niets' aan de hand was. Een hoge bloeddruk is veel gevaarlijker dan een lage. Dat kan dan misschien wel zo zijn, van een hoge bloeddruk voelde ik niets ook al weet dat het gevaarlijker is. De uitslagen komen terug en ik heb pre eclampsie, een zwangerschapsvergiftiging. Nu mijn bloeddruk naar beneden is en de baby het goed doet, is er geen reden voor paniek. Ik word de volgende dag ingeleid, ze gaan om 7u starten met het eerste pilletje inbrengen. Mijn man slaapt thuis en ik slaap wonderwel prima, ik kijk er zelfs erg naar uit dat het gaat beginnen en maak me geen zorgen meer, alles komt nu goed.