De droom om moeder te worden zat er al vanaf kleins af aan in. Zo ook de droom om zo vaak mogelijk naar mijn kleine wondertje te mogen kijken wanneer het eenmaal zo ver zou zijn. De verhalen om je heen hoe speciaal het wel niet is, het leek me geweldig maar na zoveel echo's en stress was niets minder waar.

5 weken zwanger was ik toen ik vol trots een afspraak maakte bij de verloskundige. Nog 3 weken moest ik wachten voor de eerste echo om te zien of er inderdaad een vruchtje zat met een kloppend hartje. 

Samen hadden we besloten om te stoppen met de pil, al had ik ergens nog wel mijn twijfels aangezien ik PTSS heb en antidepressiva hiervoor slik. Maar dat ik met mijn man samen kinderen wilde stond vast. Iedereen kent het wel die eerste maand dat je gestopt bent steekjes voelt in je buik die je nog nooit eerder gevoeld hebt en denkt zou dit de innesteling zijn? Elke negatieve test zakte de moed mij verder in de schoenen, want nu duurde het wel heel erg lang. Zou ik dan toch, wat altijd mijn grootste angst is geweest niet zwanger kunnen worden? Je leest het steeds vaker en door mijn verleden heb ik dit ook altijd in mijn hoofd gehad. Iedereen om mij heen zegt : ik was zo bezig met zwanger worden maar je moet het loslaten. Ja tuurlijk "loslaten" het klinkt zo makkelijk. Maar het echt kunnen is een tweede.