Zondag de grote dag. Ik werd ingeleid. Natuurlijk zenuwachtig. Je weet dat het pijn gaat doen. De bevalling. Dus je bereid je daarop voor. Het ballonnetje plaatsen op zich geen probleem, hoewel ik de eendebek nooit heb gemogen. Dus nu de nacht in. Na 1.5 tot 2u begon ik wat te voelen. Maar.... ik was zo moe van het spannende gebeuren dat ik bijna de hele nacht heb doorgeslapen. Wel een aantal keer naar de wc geweest. Kon vanaf halverwege de nacht niet meer rechtop zitten. Maar toch.

'S ochtends rond een uur of 7 ben ik gecontroleerd en ondanks de vrij weinige pijn goed geslapen, 2 tot 3cm ontsluiting. Dus koffers pakken(na 2 weken opname in het zkh heb je behoorlijk wat verzameld) en naar de verloskamer. Mijn vliezen zijn rond 07:30 gebroken. Om 08:00 is er een weeen-infuus geplaatst. Dus vanaf dat moment gaat het echt allemaal beginnen. Om 08:00u nogmaals ontsluiting gecheckt. Jep 2-3 cm ontsluiting. Goed. Volgende mijlpaal. Om 10:30 redde ik het niet meer. Mezelf masseren hielp niet meer en de pijn was niet meer uit te houden. Hun vraag aan mij was of ik tot 11u zou willen proberen te rekken. Ik heb dat gedaan en geprobeerd. Het was gelukt. Om 11u ontsluitingscheck. 4 cm. ???4cm pas??? Ben ik zo'n mietje dan? Dat dacht ik echt... kan ik echt niets hebben dan? En ik had zo goed geslapen. Nou ok. Na overleg met kraamverloskundige toch morfine pomp geïnstalleerd. Die heb ik in totaal maar 1x hoeven te gebruiken( was net geinstalleerd na een flinke wee). Nou goed... rond 11:45 moest ik ineens poepen.(weet ik veel dat het dan zover is. dit is mijn 1e kindje). Dus ik boos. Begin te roepen. Leg ff matje neer ik moet poepen. Loopt die verpleegkundige weg. Gaat de kamer uit. Komt terug met de kraamverloskundige. Die zegt tegen me. Ik ga nog even je ontsluiting voelen. Prima. Maar wat had dat met poepen te maken. Nou 3x raden. Ik had al volledige ontsluiting. Binnen 3 kwartier van 4cm naar volledige ontsluiting. Ehm ok. Nog in het roesje van 1x morfine word dat weer uitgezet. Want je moet helder denken en zijn tijdens de persweeen. Ik heb iets in totaal 6 persweeen gehad. Het ging niet goed. De hartslag van me meisje ging achteruit. Zat op een gegeven moment, na 5 persweeen, op ongeveer een ritme van 50slagen(te weinig dus). Nou O.K. gebeld. Mevr. Komt zo door, we gaan het nog 1x proberen. Dus vacuumpomp gepakt. Schaar gepakt. Ze zeiden nog we gaan de pomp plaatsen en een knip zetten. Net verdoving gezet voor de knip(als ik nu terugdenk daaraan, dan voel ik eerder de verdoving voor de knip dan de hele bevalling). Ok perswee kwam op.(mijn weeen namen ook al af). Vacuum geplaatst. Dus bij volgende zucht zo hard persen als je kan. Nou adem-in: 1 ruk aan de vacuumpomp; nee deze zucht niet. Zucht 2: we pakken nu de schaar erbij en co-ass regelt de vacuumpomp; ineens voel ik het, ik geef me toch een zucht en ze vliegt eruit(zoals die 4g reclame van vodafone) met vruchtwater en al. Mijn moeder was bij de bevalling. Stond 2m verderop en de spetters zaten op haar broek. Maar het nieuws was: de knip was niet nodig geweest. Het ging net te snel. Kon de schaar niet goed plaatsen(ik zo van yes, knip heelt niet zo mooi), maar wel een scheurtje. Ok prima. Me kleine meisje gelijk op mijn borst(wat is ze mooi)binnen 5 minuten weer weggehaald(naar neonatologie) ze was gewogen en tot ieders schrik maar een geboorte gewicht van 1740gram. Pffff.... klein dat wisten we maar zo klein, dat niet.

Om 12:29 is dus onze kleine meid geboren.

De eigenlijke bevalling heeft dus maar 4.5u geduurd(snap ik nog steeds niet)
Maar goed. Tot zover dat nieuws. Ik kreeg her vervelende nieuws te horen dat mijn placenta niet loskwam. Dus alsnog naar de O.K. onderweg begon ik een nat gevoel te krijgen. Ik was bloed aan het verliezen. En niet zo'n beetje ook. Gelijk door naar de kamer. Even op behandeltafel gelijk slaapinfuus en volledige narcose.

Toen ik wakker werd. Voelde ik me beurs en slap maar goed. Toen kreeg ik het rare nieuws. Mevr. Het ging maar net goed. U heeft ruim 3l bloed verloren... wat??? Dat was iets wat ik wel wist maar niet voor mezelf bedacht had(ik was me ervan bewust dat als een placenta niet loslaat je inderdaad veel bloed kan verliezen).
Uiteindelijk werd ik om 15:30 pas met mijn familie herenigt na de dus snelle maar zware bevalling. 

Op 8 januari 2013 ben ik gestopt met de pil in overleg met mijn man. We zijn inmiddels bijna 14 jaar bij elkaar en zijn er helemaal klaar voor. We hebben een prachtig koophuis met grote tuin en inmiddels ook een flinke bankrekening om de eerste paar levensjaren van ons kind te kunnen opvangen. Wij hebben echt gewacht op het juiste moment. Er was een periode van 5 cyclussen voorbij en we vonden het wel tijd worden voor ovulatietesten. Onzin natuurlijk maar ik werd zo gek van mezelf dat ik continu zwangerschapstesten kocht en een dag later ongesteld werd dat dit op dat moment het enige was wat ik kon doen. Het mooie van dit alles was dat ik vanaf cyclus 1 al heel regelmatig was, steeds 25-28 dagen. De eerste duurde ook precies 28 dagen(pil-cyclus telt ook 28 dagen). In cyclus 6 was het gelukt. Op 11 juni 2013 was ik ongesteld geworden. Dus ik kon heel makkelijk uitrekenen hoelang het duurde voordat mijn ovulatie zou komen.op zaterdag 23 juni 2013 is de 'daad' geweest(had het in mijn agenda gezet). En misschien heel stom maar dit was ook de enige keer dat we 'het' deze cyclus hadden gedaan. We zijn nog heerlijk op vakantie geweest naar Mallorca. We hebben expres heel erg rustig aan gedaan en heb vanaf dat moment ook geen druppel alcohol meer gedronken. Ik kon immers zwanger zijn. En naarmate de vakantie duurde(duurde maar 8 dagen) voelde ik me lichaam veranderen. Ook begon ik ineens nachtmerries te krijgen. Maar toen we thuis waren gingen die weg. We kwamen op een donderdag thuis en het weekend erna hadden we een festival. Ik zou 8 of 9 juli ongesteld moeten worden maar door dat festival kon ik niet wachten. Dus heb een zwangerschapstest gedaan en....

Ik heb inmiddels bijna 14 jaar een relatie met mijn huidige partner. Dit is voor mij de 1e echt serieuze relatie. Ik ben pas 28 jaar dus ik ken hem langer dan dat ik alleen was. Hij is ook mijn 'eerste' (en enige) keer geweest. En daar begint het al. Hij was al eerder klaar voor seks dan mij en had op die leeftijd alle geduld. En de relatie voelde gelijk al goed. Zeker omdat hij in alles respect voor me had.