Deze lockdown, al het nieuws wat via allerlei kanalen je bereikt, mensen die elkaar niet meer de vrijheid geven anders naar bepaalde zaken te kijken.

Thuisschool en corona

20 december 2015 ... 20 december 2020

2014.

Ze konden geen brief vinden, ze hadden nog geprobeerd het een beetje netjes te maken door de alcohol op te ruimen en drugs te verbergen. Mijn ogen zagen helaas alles en mijn hersenen sloegen alles op. Zonder dat ik dit wilde. Laat in de nacht ging ik naar huis. Ik huilde en schreef een facebookpost. Dit omdat jouw facebook al vol stroomde en mensen ons berichten stuurden met de vraag wat er was. Ik plaatse de post en probeerde wat te slapen. De volgende dag werd ik wakker, vertelde de kinderen niets zij waren 3 en 1.5 jaar en zagen jou vaker langere tijd niet dus meerwaarde had het nog niet. Ik doe mijn masker op en gaan. Zodra ik weg kon ging ik naar mijn moeder. Daar waren mijn andere broer en schoonzus inmiddels aangekomen.We regelden alles voor jouw uitvaart. We regelden de kerstdagen en we besloten dat jij op 28dec gecremeerd zou worden. Ik leek wel in een soort shock, ik zag mensen praten maar hoorde geen stemmen, staarde en deed alles zonder gevoel. Telkens weer kwamen we achter nieuwe dingen van jou. Gedragingen die we niet herkende, financiële dingen die we niet wisten, problemen met mensen maar ook jouw verdriet, jouw gevecht en jouw ziekte. Alcohol en drugs. Ik heb gesproken op je uitvaart. 4 a4tjes vol. " je hebt een wereld met verschillende delen om je heen gecreëerd. Het ene deel hield je gescheiden van het andere deel zodat je overal je eigen waarheid kon vertellen. En zodra je maar merkte dat die 2 delen bij elkaar kwamen zorgde je ten koste van alles dat dit niet gebeurde" De maanden gingen voorbij en van binnen werd ik opgegeten door schuld gevoel. Alles wat ik in mijn jaren ervoor had meegemaakt kwam naar boven.Ik vertelde aan mijn man dat ik naar mijn werk was gereden en dat ik een heel stuk niet kon herrineren dat ik daar al voorbij was gereden. Op dat moment melde hij mij ziek en was het tijd om therapie te gaan zoeken en volgen.Ik was het type die altijd zei " ik ga toch niet bij zo'n geitenbreier zitten " lekker bevooroordeeld he?!Maar ik moest. Ik was kribbig,onredelijk en versteend van schuldgevoel en verdriet naar mijn naasten. Ik was niet wie ik wilde zijn. Ik had nachtmerries over jou, je einde en sliep amper.Ik schrok heel snel van harde geluiden, bij bepaalde voorwerpen versteende mijn lijf. Ik had geen concentratie, vergat dingen en ik kon niet gelukkig zijn. Ik was dit verplicht tegenover mijn 2 meisjes.Dit met mijn broer was de druppel van gebeurtenissen in mijn hele leven die mijn masker liet scheuren.Ik probeerde er voor iedereen te zijn vooral voor mijn moeder. Ik voelde haar enorme verdriet, ik zag haar verdriet en ik was bang dat ik haar ook kwijt zou raken. Ik wilde er voor haar zijn. Alleen ging dit niet meer.Ik zocht therapie, dit duurde zeker 2 maanden voordat ik het eerste gesprek had, uiteindelijk was de diagnose PTTS. Ik zou EDMR therapie krijgen en na een aantal sessies zouden we bekijken of dit mij iets bracht.Na 2 sessies met voorwerk kreeg ik bijna een compliment.Ze vond het knap dat ik mijn hele geschiedenis die vanaf ongeveer een jaar of 10 begon kon vertellen ofdat ik een brood bij de bakker haalde, zelfs nog met grapjes en dan volledig zonder emotie. Zelfs nog mensen kon laten lachen door de enorme dosis sarcasme, terwijl het volgens haar heftige opstappelingen waren. Juist hierdoor zag zij de noodzaak in van mijn hulpvraag.De eerste sessie was ik zo zenuwachtig, ik zat daar en ze begon. Ze gaat voor je zitten en vraagt je naar een herrinering te gaan. Erna moest ik haar vingers volgen van links naar rechts, cijfers geven hoe ik mij voelde en dit herhaalde zij meerdere malen.Man wat vond ik dit heftig, alles wat ik had weggestopt moest ik opeens aangaan en voelen. Ik moest voelen.Ik vond het zo heftig dat ik nog net op tijd bij het prullenbakje in de hoek was en over mijn nek ging.Ik ging gebroken en op van alle emoties naar huis. De volgende sessie was ik zo bang dat het weer zo intens was en het lukte mij niet meer om nog eens edmr te doen. Ik kon mij niet concentreren en ik had een schild opgetrokken om maar niet weer zo heftig terug te gaan naar herrineringen van toen.Ik vertelde haar dat ik liever praktische handvaten kreeg. En gelukkig zag ze dat dit voor mij nu even beter was.Ze vroeg me hoe schuldig ik mij voelde. 80 procent was mijn antwoord.Ze tekende een cirkel op het bord.En de instanties?10 procentEn je moeder?Die niet. Zij heeft zoveel gedaan. De drank?10 procentEn zo noemde ze nog meerde dingen. Mijn kijk, mijn gevoel en mijn schuld aandeel klopte niet. Ik was zo gaan geloven dat ik dit had gedaan. Dat ik een einde aan hem had gemaakt. Maar nu op dit bord in deze cirkel waren er zoveel meer factoren, dan kon mijn deel geen 80 procent zijn. Ik brak, huilde en was haar dankbaar.De sessie zat erop, zij vroeg mij wat hoe ik dit had ervaren. "van 80% naar 25% daar kan ik mee leven"

8 november

Ik met mijn 2broers. Zo'n foto zal er nooit meer komen.