We maakten een noodlanding, hij en ik, in het hier-en-nu. Voor diegenen die het vanop de grond waarnamen, leek het een vlotte vlucht. Eentje net zichtbaar voor het blote oog, richting de wolken en met de wind mee. We deden wat we moesten doen en duwden op alle juiste knopjes. “Een perfecte vlucht” zonder vertraging, in rechte lijn naar de eindbestemming. Maar wanneer de eindbestemming geen eindpunt bleek te zijn, maar eerder de kern van ons samenzijn, ontwikkelde er zich dikke mist. Een samenzijn die veranderde van enkel oog voor elkaar naar oog voor de miniversie van elkaar. Een samenzijn waar het ouderschap vaak het partnerschap overschaduwde, heel stilletjes, onopgemerkt, zoals de tijd die langzaam verder tikt. Ik was zo geconcentreerd geweest op hetgeen er werd verwacht, de tijdlijn die de samenleving uitstippelt voor ouders en kind, dat ik geen oog meer had voor de persoon waarmee ik vloog, degene die mee ons vliegtuig in balans hield. En dus maakten we een noodlanding, een weloverwogen keuze, waar we de takenlijst links lieten liggen en waar we kozen voor elkaar. 

Want hij koos voor mij en ik voor hem, vroeger, nu en altijd opnieuw. Zonder enig idee hoe we zouden zijn als partners, ouders en als partners met kind. We kozen voor elkaars duizenden stukjes, zelfs die dat we voor onszelf hadden weggestopt en stilgezwegen. We kozen voor de twee uitersten van elkaar, de pijn en de kracht die zo verstrengeld waren. Gaandeweg het ouderschap werd het samenzijn een vanzelfsprekendheid, een geliefde aanwezigheid waar weinig tot geen nadenken meer aan vooraf ging. En da’s mooi, het weten dat er iemand staat en zal blijven staan, hoe hard de wind ook waait. Toch vergat ik meer dan eens het kiezen voor hem uit te spreken en te tonen, al was het maar even tijd vrijmaken, voelen, aanraken, kijken. Dus we stapten uit om bij te tanken, met de voeten op de grond en met de blik op elkaar. We hielden elkaar vast, zonder denken aan wat moest maar net denken aan wat we voelden, en voornamelijk wat we voelden voor elkaar.

Jagen, verzamelen, opvoeden. De titel van het boek dat ik momenteel aan het lezen ben. Wanneer ik aan mijn vriend vraag welke kleur de omslag van het boek heeft, vindt hij het een mengeling van oranje, beige en bruin. Voor mij heeft de omslag een vage goude kleur. Alvast een figuurlijk gouden randje, want wauw, wat een boek!

39 weken zwanger, dat is zoals een achtbaan – met hoogtes, laagtes, vlinders in de buik en hopen dat uw ingewanden het overleven. En met deze vergelijking start ik dan mijn allereerste blog ooit. Spannend? Ja! Beetje last van zweethandjes? Dubbele ja!