Ok, vanmiddag is het zover. Het moment in mijn leven waarvan ik nooit had verwacht dat het zou komen. In 2003 Bram en in 2006 Kyra. Daarna zij ik "nooit meer! De zwangerschappen zelf verliepen prima, geen centje pijn. Maar de bevallingen waren een drama. Ik heb alles gehad: vliezen breken, weeën opwekkers, weeën remmers, zuignap tangen, versie en uiteindelijk in beide gevallen, spoed keizersnede. En daarnaar het revalideren. Pijn pijn pijn. De gynaecoloog zij tijdens controle (mevr., mocht er nog een derde komen, dan wordt het meteen een keizer snede, we gaan u dan niet meer zo laten lijden. Tsja, snap ik. Na een paar jaar hannisen met de pil, tampons en maandverband was ik het beu. Ik wilde geen kinderen meer en ik wilde dus ook  niet meer ongesteld worden. Ik besloot om een spiraal te laten plaatsen. Dat bleek echt een uitkomst. De eerste maand bloede ik elke dag een beetje, maar dat werd wel steeds minder en nu, 3 jaar later, wordt ik helemaal niet meer ongesteld. Ideaal!!! De oudste is 10 en de jongste is 7. Elke keer als Kyra iets had bereikt, zwemdiploma of zonder zijwieltjes fietsen, dacht ik "zo, dat is de laatste keer. " Zo ook met het laatste bezoek aan het consultatiebureau en het afscheid op het kinderdagverblijf. Maar de laatste maanden is er weer iets gaan kriebelen. Ik kon de vinger er niet goed opleggen. Diep van binnen wist ik het wel. Ik heb altijd al een groot gezin gewild, het liefste 4 kids. Maar ons huisje is nu niet bepaald de villa waarin ik me dat voorstelde. En daarbij dat gedoe met die keizersnede. En weer helemaal terug naar af, flesjes, nachten wakker, opnieuw naar kinderdagverblijf, zwemles, consultatiebureau. En al die spullen die je weer moet aanschaffen. Allemaal redenen om er niet weer aan te beginnen.