het was een paar dagen na mijn positieve zwangerschapstest,ik stond op van bed en daar zag ik de schrik van elk net zwangere vrouw. Er lag bloed in mijn bed en niet een klein beetje ook. Het was voor mij wel duidelijk ik was het kwijt, en nu moet ik mijn man vertellen dat het weg was en natuurlijk de verloskundige bellen. De verloskundige zij dat ik een paar dagen moest wachten tot het bloeden minder werd en dan zouden we via echo kijken of het helemaal weg was. vanaf dit punt ben ik het mijn sterretje gaan noemen want voor mij zat hij in de lucht naar me te kijken.  Paar dagen later was het zover. Mijn man ging mee als troost. Al was ik behoorlijk ontroostbaar. We zullen nooit het hartje horen,nooit zien spelen. Afschuwelijk pijnlijk. nu nog als ik eraan denk krijg ik tranen in mijn ogen.

mijn eerste kindje. Ze hebben het altijd over die roze wolk, Maar bij mij is hij alles behalve roze.