Omdat ik al jaren met een angststoornis kamp heb ik me eigenlijk al vanaf het begin druk gemaakt om mijn bevalling. De controle uit handen geven is iets wat me al bijna in paniek deed raken dus de bevalling zou de ultieme test voor mezelf worden om mijn angst te overwinnen. Toch heb ik er wel altijd vrij positief tegenover gestaan, was meer bang voor hetgeen wat ik niet wist wat zou gebeuren dan voor de pijn die me te wachten zou staan. Vorige week in de nacht van zondag op maandag was het dan zover, ik werd om 1 uur wakker van de weeen. Timer erbij en ik zat al vrij snel op de 3 a 4 minuten.. Ruben wakker gemaakt en 2 uur later kwam de vk, 1 cm.. dat was even een domper. Dan maar proberen te slapen. Ik mezelf op de bank geïnstalleerd maar elke keer als ik bijna weg viel kwam er weer een. 9 uur kwam ze terug, 2 cm.. en om 12 uur 3 cm.. ik had pijnen die je bij 10 cm zou hebben en ik wist op slot niet meer waar ik het zoeken moest, niks bracht verlichting. Om 3 uur besloten om naar het ziekenhuis te gaan want ik wilde echt pijnstilling. Half 6 werd de ruggenprik gezet en jeetje wat een verlichting ik kon eindelijk bijkomen! Weeen opwekkers werden gestart want mevrouw had gepoept in het vruchtwater.. 6 uur later was het eindelijk zover, persen!! Maar ik kreeg koorts en de vacuümpomp en de knip werden erbij gehaald.. 24 uur na de start van mijn weeen was mijn meisje er, maar wat een avontuur was het! 

Zwanger en deze tropische temperaturen zijn geen goeie combinatie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit een liefhebber van de zon ben geweest, geef mij maar regen en kou. Ik ben iemand die het dus nooit koud heeft en zelfs geen winterjas nodig heeft, dus voor mij is dit nou nog net niet onverdraagbaar. We wonen in een appartement met plat dak dus de afgelopen dagen is het minimaal 29 graden in huis.. ik ben nu 36 weken en voor de waaier is toch wel mijn favoriete plekje op dit moment! Of in de supermarkt want wat een verademing is dat zeg! Blijf een Nederlander he, altijd wat te klagen over het weer haha! Maar dit gaat echt m’n pet te boven.. 

Ik kamp al een aantal jaar met een angst en paniek stoornis. In eerste instantie wilde we al eerder aan kinderen beginnen maar omdat ik op het dieptepunt zat kozen we ervoor om het even uit te stellen, voor mij, maar vooral voor de baby. Ik vond dat ik zelf eerst beter moest worden zodat ik mijn toekomstige kindje een goede basis kon geven. Zo gezegd zo gedaan, maar die kinderwens bleef toch wel in vrij sterke mate aanwezig. Vorig jaar besloten we ervoor te gaan en het was ons gegund om binnen 2 maanden zwanger te zijn. Nu, 33 weken verder en heel wat gevechten met de hormonen zit ik in rustig vaarwater en besef ik me elke dag hoe dankbaar ik mag zijn om dit mee te maken..